2005. crox 145, Basics 2.
2006. crox 145, sequel. crox 188-3, BRAINBOX unit 3. The Head. Is met Johan De Wilde en Ward Denys en de artistiek directeur van croxhapox als performer.
2007. crox 211, De helft van het werk. Solo project. crox-cards 55 en 56.
2008. crox-boek nr 10. crox 277-4 BRAINBOX2 unit 4. Is met Deborah Delva en Griet Dobbels.
BRAINBOX - unit 3 /tekstfragment/
12:50 /dag 41/
johan de wilde, peter morrens, thomas böing
Ze zijn bezig op het terras. Peter heeft de mouwen van z’n groene hemd opgestroopt. Zonlicht. Herfstzon. Een hond inspecteert het dak.
De zaal is grotendeels leeg gemaakt. Het itonbouwsel van Anton is ingesmeerd met klei. Krijtlijnen geven aan waar zich de apparatuur van unit 2 bevond. Een rol folie leunt schuin tegen de muur ter rechterzijde. Op het zwarte tafeltje, dat nu vlakbij de schuifdeur van het kantoor staat, bevinden zich de resten van een lunch.
Johan zeult een boormachine naar het terras. Hier wordt aan een vloer gewerkt, waarvoor ze de voorraad mdf 20mm gebruiken: het dakterras wordt een kamer.
In crox3 is helder daglicht. In de spiegel van het dakraam is een groene vlek; het hemd van Peter. Hij hanteert de boormachine, verstevigt de houten vloerbedekking. De mdf is gehalveerd; hele stukken hadden onmogelijk via de trap naar boven gekund.
Johan daalt de trap af, vingert in een doosje en vist er een vijs uit op.
Een terzijde: het e-mailadres van Lucia, is het chinkicheinli of heeft ze intussen een ander adres? Hij verdwijnt naar het bovendek. Amper een half ogenblik later is hij weer terug. Dit keer gaat het om een cutter. Hij deponeert het snijmes op de werktafel in de gang, stapt tot helemaal achterin de zaal.
Peter hurkt op het bovendek, is bezig met het verstevigen van de houten terrasbodem.
Johan torst vier met bister gekleurde plankjes. Boven, in het zonlicht, licht de niet beschilderde kant op als melkwit.
‘We moeten wel zien dat...,’ merkt Peter op.
‘Dat is waar,’ geeft Johan toe.
‘...Die in de breedte. Maar dan... Dan moeten we die derde plank...’
Er is een probleem. ‘Ai ai ai,’ orakelt Johan, ‘...ah!’ Hij tast onder de vloerbedekking.
’Oef. Er zat iets onder...’
‘Wat?’ Peter lijkt niet meteen door te hebben wat de ander bedoelt.
‘Er zat iets onder.’
Op gegeven ogenblik zijn er voetstappen in de gang.
Thomas Böing betreedt de zaal. Hij volgt schrijver dezes naar het terras, waar Johan en Peter bezig zijn.
‘Fantastisch he, dat ‘film’-Engels,’ grapt Johan.
-------------------------------------------------------------- Uit crox-boek nr 10:
Over crox 211: 'Via een lange, donkere gang met toonkasten (met tekeningen en teksten) bereikte men een helverlichte, witte ruimte waarin een valse wand in geperforeerd plaatmateriaal gemaakt was. In deze ruimte stonden, lagen en hingen recente werken die bewaakt werden door een vrouwelijke suppoost in uniform.' De Tijdelijken, blz. 47.
Over Brainbox: 'Op het dak werd een extra ruimte gebouwd waardoor toeschouwers via de bestaande vensters keken naar het continu gieten van een gipsen vloer door een werkman/suppoost (eigenlijk het hoofd van de instelling). De tentoonstellingsruimte was niet betreedbaar voor het publiek, wel bekijkbaar.' De Tijdelijken, blz. 46.
Over Herman Smit: 'De vraag is voor mij of de persoon Herman Smit een bestaande figuur zou kunnen zijn, dan wel een volledig fictief spel met de werkelijkheid. Ik prefereer het laatste. Vandaar ook dat bij mij het idee leeft om die figuren te laten doodgaan of ze (af en toe) op te heffen en te laten verdwijnen in een groter geheel. Deze figuren duiken regelmatig terug op in mijn werk en ik speel ik heel graag met het idee om ze beeldend, net als in literaire procédés, verder te gebruiken.' Een kind dat niet wil kiezen /interview met Jeroen Laureyns), blz. 68
Over L'Origine du monde (maakt deel uit van de presentatie in croxhapox): 'vandaar dat ik een secure zwart-wit kopie gemaakt heb, vertrekkend vanuit een zeer kleine zwart-wit krantenfoto. Dus nam ik ook alle ruis van dat beeld over, waardoor je in een vreemd soort schemerzone van het origineel komt. In Crox heb ik gewerkt met kleurcontrasten t.o.v. het zwart/wit van de tekening, door een rode doek op te hangen aan de muur van 'L'origine'. Een rode vlag die naar ideologie zou kunnen verwijzen, of seksuele connotaties zou kunnen bezitten. Van het kuisgerief waarover ik daarnet sprak, was de borstel het enige wat was blijven staan. Het was er 'zwaar over'. Maar ik had het gevoel dat ik zwaar moest chargeren om dezelfde ongemakkelijke sfeer te bereiken. Een ongemakkelijke sfeer in de zin van 'dat doe je niet': weer het cliché van L'origine du monde' met de borstelsteel als fallisch element. Er naast stond een getekende uitvergroting van een zwart drievlak, misschien als een vorm van censuur of als een hulde aan de onmogelijkheid van deze constructie? Belangrijk voor mij was dat de constructie opnieuw als een tekening was opgebouwd, met duidelijke referenten, maar ook met ongemakkelijke toevoegingen.' Een kind dat niet wil kiezen, blz. 77.