2010. crox 326. UEBER REVOLUTION ALS FRAGE DES GÜTEN GESCHMACKS. Video. Projectie op het beeldscherm boven het barmeubel. Wordt er maanden naeen vertoond en in 2011 opnieuw.
Op 30 april 2011 is er een project van Espace Ladda in een leegstaand schoolgebouw aan de Lindenlei. Een 6-tal organisaties werden uitgenodigd om er elk één werk te presenteren. De crox-presentatie is de film van Eric Pries.
Revolution als Frage des güten Geschmacks, of Ueber Revolution #3: Eric Pries en nog iemand, ook iemand uit Kassel, draaien elkaar taarten in het gezicht. Slagroomtaarten. Tot ze helemaal onder de slagroom zitten? Niet helemaal. Het gaat om twee keer 9 taarten. Eén van de verwijzingen, al of niet bedoeld, is Entartete Kunst.
crox-box dinsdag 15 december 2009
Eric springt binnen. In Sint-Lucas heeft hij Morrens ontmoet. Doubrawa,
die er een workshop heeft, was er niet. Doubrawa, vertelt Eric, zou in
Kassel gestudeerd hebben, had er Urs Lüthi als mentor.
Is he a dead rabbit?
Very funny work.
Is he a dead rabbit?
Dead as a man or dead as an artist, what's the question. And if as a man, what about the artist?
I insist. Is he an artist or a dead rabbit?
Very funny work.
a lecture on Dürer, Beuys and Borremans
Rabbit, Eric points, (or hare) links to Oppenheim and Beuys.
And Borremans, I add.
Eric weet over welk schilderij ik het heb, vraagt of het aan Dürer gelinkt is.
Aan Beuys, verduidelijk ik.
Yeah, dead rabbits, zucht Eric.
Aan Beuys of aan Dürer.
Maakt geen zak uit. A hare is a hare and a dead hare is a dead hare. BUT
1. give me bacon
2. I give you a cow
3. you gave me a cow
a cow
beautiful
insane a cow
I give you my girlfriend
5. it depends on the girlfriend
Eric says
(...) on framing
One is the commercial frame > the artist framed as a cow > art reviews on cattle and its many varieties.
Two
is a theoretical frame > the artist framed as a food supplement >
art reviews on cooking art and baking art and its many
food-supplementary varieties.
The avantgarde experiment: don't frame the artist: frame art, frame theory: frame all of this and all of that within the artist: make the artist the frame of the whole thing.
Tuymans, Eric wonders, is he an artist or a dead rabbit?
He is a banana-eater. Seductive. Ape the Artist loves banana. Harmless seduction.
Eric
introduces his performance- and video art. The performances most often
are without any public at all. The final product of each performance is a
movie. (...)
Nog een werk, een triptiek: 1 is hij duwt een enorme strobaal over de
glooiende helling van een stoppelveld, 2 is hij duwt een enorme strobaal
door een bos, de opname is recent, begin november, 3 is hij sleurt aan
een gigantische kar, Ladderwagen heet zo'n ding verduidelijkt hij, zo
zwaar dat hij het ding geen halve millimeter die of andere kant
opkrijgt, een performance die hij een week na de eerste deed zodat de
volgorde dus eigenlijk 1-3-2 is.
En dan nog een werk, About
Revolution, een 95-delige reeks waarvan hij voorlopig alleen 1 tot 5
heeft afgerond. It's always with a partner or framed as a dialogue. Part
2 is a sound dialogue, 'what sound' explains Eric 'is in revolutionary
thinking': one hour and a half: performed it in Hannover twice: über ton
gedank ohne ansage.
'Revolution,' Eric states, 'is not always a dialogue - or - rather.' But after a short hesitation: 'No, in fact, actually it is a dialogue, a dialogue between the existing thing and the revolutionist.'
This
brings us to part 3: über revolution als frage des guten geschmacks.
Voegen we toe aan de eerste projectperiode van 2010. Heerlijk filmpje. 9
minuten platte kolder. The other actor, Martin Dege, recently had an
installation at EI-huis.
About revolution 1 is a talk with a
friend on the absence of revolution today, part 5, a recent performance
done in Hannover, über reinheit und revolution, cleaning up the garden,
hij en een maat, terwijl twee personen discussiëren, a discussion on
purity and revolution.
crox-box 4 december 2009 on Sophie Calle
Sophie Calle and her private eye project. Wel, hij is er in het geheel
niet van overtuigd of dat allemaal net zo origineel is als velen denken.
Hij herinnert zich een Duitse kunstenaar, jaren zeventig of tachtig,
die zich door een private eye liet volgen en een tweede private eye
inhuurde die de eerste schaduwde en daar van tijd tot tijd rapport over
uitbracht. De kunstenaar die hij bedoelt - net als eerder met Amanda
Lear kan Eric zich niet meteen herinneren hoe 't ie heet al ligt het op
het puntje van z'n tong - hield zich onder andere ook met concrete
poetry bezig. Letterlijk, hij goot gedichten in beton.