Hoewel het er in de Aannemersstraat tijdens de openingsavonden vaak luidruchtig aan toe gaat, valt er hooguit 1 klacht te noteren, in 1999, tijdens de vernissage met solo projecten van Marc Maet en Michaël Borremans, als Merlyn en Adriaan (die avond in topvorm) tot een gat in de nacht blijven doorspelen.
In de Lucas Munichstraat wordt het gauw een problematisch gegeven: de croxruimte is midden een woonbuurt met gevoelige oortjes. Van 2004 tot 2007 zorgen onder andere The Singing Painters, Final Detail en James Berlin voor concerten die ronduit als hinderlijk ervaren worden. James Berlin is een van de groepjes die aantreedt tijdens de modeshow van Pony Attack (2007). Vanaf herfst 2007 wordt het roer omgegooid en kunnen alleen nog groepen die zich aan een aanvaardbaar decibelniveau houden. Dat lukt lang niet altijd maar net zo vaak lukt het wel.
In 2011 bijvoorbeeld, heeft Talibam! de crox venue ontdekt. De jongens van Smeraldina-Rima hadden al eerder met hen samengewerkt. Talibam! is een briljant New-Yorks duo met een explosieve sound waarbij later, tijdens het concert in Netwerk Aalst, vooral de splijtende drumact van Kevin Shea opvalt. Ik had wat dingen op youtube aangeklikt, vond het van begin tot eind verrukkelijke herrie en besloot Matt en Kevin duidelijk te maken, met pijn in het hart, dat croxhapox geen plek was waar ze dat soort dingen zouden kunnen doen:
'People who are familiar with your sound nevertheless stated that Talibam! would be far too noisy for our hide-out. I mean if I say far too noisy, and you say yes but we could easily do a less noisy set, then what you mean with less noisy is still far too noisy. It always works like that. I have a band myself, The Singing Painters. Without being heavy metal, it's rather
freejazzlike sound, we are still twice as noisy as Talibam! A year and a bit ago we decided to do a crox concert. We would do it layback and soft. It didn't work. We were far too noisy. Musicians don't think the way us of crox think. We consider neighbors, we consider not to bother them all too much, we consider that one noisy concert too many always could be the last one. There's been quite some fascinating music places here downtown Gent that had to close because of neighbor protest.'
Matt en Kevin echter beten zich vast in het idee dat ze het voor de verandering ook wel eens wat zachter zouden kunnen doen. In Wallstreet namelijk hadden ze net een residentie achter de kiezen waarbij ze aan een cabareteske act hadden gewerkt. Ze hadden 't nog maar één keer uitgevoerd, in die New Yorkse venue. Ze maakten zich sterk dat helemaal niemand in de buurt zou door hebben dat we catastrofale herrie geprogrammeerd hadden. En hielden woord. Het concert ging in de Thomsenruimte, die niet eens ontruimd hoefde te worden, en ze vonden het zelf, zei Matthew, toen ik hem een week later in Netwerk weer tegen het lijf liep, eigenlijk hun interessantste concert. Een kameropera, had Van Ryssen gezegd, want dat was wat het is. Dat had hen eerst verbaasd. Het idee om het inderdaad als kameropera uit te gaan werken, leken ze in elk geval interessant te vinden. En zo had het permanente euvel met geluidshinder ook eindelijk eens op inhoudelijk niveau betekenis gehad.