Veelvuldig en divers in het werk van Johan De Wilde. De blauwe boom, Momento Vivere, crox-card 75, eigenlijk is niet de boom blauw maar de frame van landschap, grassen, lucht, figureert ook in crox-boek nr 2, op bladzijde 69, in een sfeer van donkere grijswaarden, een lap zacht fluweel. Op bladzijde 59 bomen en struikgewas op een Noorse helling. Bomen en wolken in 'Kan jeg fotografere med blitz?', een als film gemonteerde reeks foto's waarvan de eerste versie, deel 1, of hoe je het noemen moet, getoond wordt in wat toen al de stockruimte was. Badebukse, alias Vincent D'Hondt, zorgt ook voor de geluidsband bij deel 2, een wandeling aan de oevers van de Akerselva die dit keer in OneTwenty getoond wordt.
Net zo veelvuldig en ook net zo divers in het werk van Marc Coene. Het veelvoud, de encyclopedische diversiteit, het wegvlakken, de leegte, de herhaling, er is een verwantschap. En een onderscheid: de bomen van Coene, voor zover je dat zo zou kunnen zeggen, maken deel uit van het landschap, van het beeld, bij De Wilde zijn ze het landschap. Misschien is het andersom trouwens. Ik heb een foto voor me van de schaduw van een landschap: bomen, lucht, het voorbijrijden, de bergkam, alles is schaduw.
Een van de hoofdbestanddelen van 'Die Fliege fliegt und stürzt verrückt' van Steffie Van Cauter. Twee bomen: een boom zonder en een boom met vruchten. Twee bomen: de zich verplaatsende boom. Van tijd tot tijd, op niet vooraf bepaalde tijdstippen, gaat de boom op een andere plek staan.
Ook in de tuin van Lezaire, grand coloriste wallon, staat een boom. Hij maakt deel uit van het eerste project. Houthakkerij, het is een van de specialiteiten van Lezaire, maar aan die ene boom is niet geraakt. En hoewel bomen zich van tijd tot tijd verplaatsen, dat is bekend, is bij Lezaire net het omgekeerde het geval, hij trekt het landschap in z'n vezels, zuigt het landschap, dat bolwerk van uiteenspattende kleuren, zuigt het in zich op tot het zuigsel zo vol van kleur is dat er alleen nog een licht en somber grijs waar te nemen valt.
Frank en Robbert brengen twee forse boomstammen in. Sympathieke jongens. Na het project, crox 320, An Evironment in Yellow And Blue, dat is de titel, blijven de boomstammen in de hall rondhangen, niemand die er over valt, sterker, niemand die het lijkt op te merken. Een maand eerder, half oktober 2009, twee bomen, als ik me dat tenminste correct herinner, tijdens crox 314, het tweede solo project van Carole Vanderlinden. Het grote schilderij: een gefragmenteerde boom. Negen fragmenten van wat wellicht dezelfde boom of in elk geval hetzelfde soort boom is, tegen een achtergrond van goud. Dat goud komt ook in andere werken van Carole Vanderlinden aan bod. De andere boom, een sparretje, is een van de protagonisten van een kleiner schilderij dat helemaal voorin de ruimte kwam te hangen. Achter het sparretje is een brede lichtbundel te zien.
Ook Pieter De Clercq brengt bomen aan, stukken van bomen, soms sokkel, soms omgekeerd en ook dit letterlijk te nemen: een boomstam met sokken. Jaren eerder, om precies te zijn 17 jaar eerder, had Hugo De Leener iets gelijkaardigs gedaan, hij bracht bomen in, stukken van bomen, een karrenvracht. Het beruchte crox 4 project dat de geschiedenis instuiterde als Niets. Opnieuw een titel. Er is een filmpje beschikbaar in de timetable. van en Frank zorgen voor camera en sound, jaren later Kapitein Coene voor een lichte vorm van montage.
In Paraplastique Hystérique, het 13de croxproject, februari 1991, de eerste crox solo van Sjoerd Paridaen, is geen boom maar wel iets dat op een boom lijkt, een cylindrische zuil met vier voelsprieten. Dat doet me denken aan de zuilen in Die Fliege fliegt und stürzt verrückt: zuilen met voelsprieten. A whirl of antennae.
In het werk van Dianna Frid (1998, 2006) is een woud. In de mailart-collecties van Laura van is een artefact van de hand van Dianna Frid, iets uit 1998 vermoed ik, een prent waarop een serre staat afgebeeld waarin een woud staat. De serre zelf heeft de vorm van een tempel.
De zegswijze 'een boom van een vent' doet me, zonder dat ik daar eigenlijk over nadenken moet, aan Larry Krone denken. That nasty and cool moustache, Chandler got loads of that, de boots, de Texan looks, dat take it ease pal, cool my finger. Misschien heeft het vooral met de bakkebaarden te maken. Als je boven dat soort struikgewas uittorent, heb je een groot deel van West Hollywood aan je hielen. West Hollywood is Chandler and a line of Waits and a lot of waist too.
In het Chinaproject van Roel Jacobs, herfst 2009, een coproductie van De Garage, Circa en Croxhapox, zijn geen bomen. De bomen zijn twee andere projecten. In het ene fotografeert hij bomen met een geschiedenis, in het andere voegt hij bomen toe aan straten en dorpskernen zonder bomen, zoals je aan onafhankelijke kwaliteitskranten zonder ander oogmerk dan plat winstbejag een repel informatie fresh from the wood toevoegen kan. Haardvuur zit lekker.