2009. crox 306, schilderijen. 23 mei tot 14 juni. Periode met projecten van Jan Dheedene + Michael Langeder, Sonia Almeida, de txeede editie van Brainbox die in z'n laatste fase komt, en Karen Vermeren. De schilderijen presenteren zich als een ontdubbeld werk in situ. Gebaseerd op foto's die Karen in de croxruimte gemaakt had, waar ze fictieve steenlandschappen in verwerkt, wordt elk schilderij gepresenteerd exact op de plek waar een foto genomen werd.
'Het lijkt wel of je het schilderij kan binnenwandelen. Heb je die perspectieflijnen met opzet zo extreem afgetekend?
K.V.: Inderdaad, de ruimte in dit werk is eigenlijk deze tentoonstellingsruimte, croxhapox zelf. Ik heb
foto’s van deze ruimte genomen en die foto’s als basis voor mijn
schilderijen gebruikt. Niet iedereen ziet dit en dat is ook niet nodig.
Ik heb de lijnen ook enorm geabstraheerd. Doordat ik dat zo verwerk met
mijn beeld van het landschap en door mijn materiaalgebruik, maken de
mensen die link niet. Voor mij was het belangrijk de ruimte te gebruiken
als vertrekpunt omdat ik eigenlijk op de muren wou schilderen. Hier was
dit niet mogelijk. Ik heb dan dit gegeven omgedraaid en de ruimte
eigenlijk meegenomen naar mijn atelier, alsof ik een muurschildering zou
maken, maar dan op doek.
Er gaat enorm veel dynamiek uit van
dit werk. Er lijkt van alles te gebeuren. Tegelijk is het niet geheel
uit te maken of dit werk nu figuratief dan wel abstract is. Wat wil je
de kijker vertellen met dit schilderij?
K.V.: Het is een plaats ‘Ourika’, dicht
bij Marrakesh in Marokko. Het is een dal met water, rotsen en keien die
overal verspreid liggen. Ik heb me al een tijdje verdiept in
aardverschuivingen, de platentektoniek genoemd. Wat brengt dat teweeg
aan de oppervlakte? In Ourika duwen de Europese en Afrikaanse aardkorst
tegen elkaar. Zo ontstaan er bergen en dalen. Dit komt onder meer door
de gletsjers die daar geweest zijn. Wat daaronder vrijkomt zijn de
‘u-dalen’ of door stromen van water krijgen we ‘v-dalen’. Het fascineert
me enorm wat we dan te zien krijgen, evenals de transformaties doorheen
de tijd. Daarom niet wat we altijd zien, maar we zien wel de
overblijfselen en de resten, datgene wat eigenlijk nog altijd aan het
verschuiven is en dat probeer ik ook in beeld te brengen.'
(uit Interview met Karen Vermeren. Hilde Van Canneyt. Gesprekken met kunstenaars, 2009)