ingreep

DE INGREEP
1. De ingreep vindt plaats van 14u tot 18u in de hal van croxhapox.
2. De deelnemers mogen de tafel niet verlaten.
3. Het is de deelnemers niet toegestaan om mondeling te communiceren.
4. De werkmiddelen worden evenredig verdeeld onder elke deelnemer.
5. Het is verplicht om alle werkmiddelen voor het einde van de ingreep benut te hebben.
6. De deelnemers verbinden zich ertoe om niet simultaan aan het werk te zijn.
7. De toeschouwer dient de ingreep te documenteren door middel van foto's met de Nikon 3100.

(bijkomende notitie) Lore Smolders en Oshin Albrecht vatten de ingreep binnen het kader van The Big Draw op als een spel waarin ze elk pionnen hebben, beschreven als 'werkmiddelen'. Een (teken)actie zien ze als een zet binnen deze duidelijk afgelijnde spelregels.

6/10/2013 Op zondag 6 oktober wagen Lore Smolders en Oshin Albrecht zich tijdens de Gentse editie van The Big Draw aan een tekenmarathon.
Enkele van de spelregels worden na verloop van tijd aangepast, het gegeven bv. dat ze op geen moment samen aan het werk zouden zijn. Halverwege het parcours wordt ook spelregel 2 geschrapt. Aan 7 kan bovendien toegevoegd worden dat de tekenmarathon van begin tot eind vanuit vogelperspectief gefilmd werd.
In een van de zalen voorin, die waar de veelbesproken presentatie van het tweede project van een Duits kunstenaar plaatsgevonden had, tekende Joris Vermassen cartoons die hij met een beamer op een van de muren projecteerde. INSIDE THE VERDICT, titel van deze actie, verwees impliciet naar het incident.

Vierentwintig jaar eerder had zich een vergelijkbare ingreep voorgedaan, aan het begin van de crox-era, toen een kunstenaar wel wat dingen binnenstak maar het project niet afwerkte, sterker, niet eens aan de presentatie begon. Dit laatste had uiteraard net de bedoeling van het project kunnen zijn, in het zog van On Kawara, maar zo ging het niet. In die begindagen, toen croxhapox een off space was, op dat moment de enige in Gent als ik het goed heb, kwamen toch best al wat mensen naar de presentaties kijken. Met bijna 200 bezoekers had het derde project, dat van Edwin Carels, verrassend hoog gescoord, rekening houdend met het feit dat Art Machine, het eerste crox-project, op belangstelling van hoogstens 7 individuën had kunnen rekenen. Frank Van den Eeckhout, toen nog niet geboekstaafd als FF, die een brocante had op het gelijkvloers van Beverhoutpein 7 en de expo-activiteit op het eerste aanvankelijk met enige terughoudendheid bejegende, en Hans van Heirseele, die op het tweede woonde en met Guido De Bruyn die toen om een andere reden in Gent was, hij filmde een theaterstuk van Dirk Tanghe dat net toen in het NTG in première ging, filmden het niets (in de timetable op page one) nadat ze van het aangeleverde materiaal zelf een arte povera-achtige presentatie hadden gemaakt, van het project dat niet plaatsgevonden had net die ene ingreep die bewaard bleef.

Croxhapox zelf was een ingreep in de structuur van het kunstcircuit. Over de toestand in het Gentse circuit hadden Hans en Frank eindeloos lijntjes getrokken, vaak aan een van de biljarttafels in de gelagzaal van de Vooruit, waar eind jaren tachtig twee pooltafels stonden, nog vaker in het atelier van eerstgenoemde of aan tafel in Cirque Central waar het gelag steevast eindigde op Irish Coffee. Zo was al begin 1989, één jaar voor het feitelijke begin van croxhapox, het idee ontstaan dat in de kunstscène ingegrepen hoorde te worden, alleen was helemaal niet duidelijk hoe dat moest. Op feitelijk niveau viel niet op te tornen tegen wat Wim Van Mulders de meedogenloze macht van de curator noemt (DWR 165), een analyse waar ik het volledig mee eens ben. Na Chambres d'Amis, in 1986, woog die almacht op de plaatselijke scene. Er was geen ruimte voor wat anders dan wat de despoot voor ogen stond. Voor iedereen die zich actief met kunst bezighield was het een harde tijd. Je kon je prostitueren en in dat geval min of meer definitief deel uitmaken van het bordeel, of, maar dan kon je maar beter in Vladivostok gaan wonen.
De ingreep was niet meer dan het in gebruik nemen van een leegstaande verdieping.