Guido De Bruyn en Laura van, toen Hans van Heirseele, beginnen op 16 maart 1990 aan croxhapox. Hans woonde op het tweede van Beverhoutplein 7, waar hij dankzij Michaël Borremans beland was, die midden jaren tachtig in hetzelfde pand op het eerste z'n kotadres had gehad. Een notitie van Guido over die memorabele avond:
'ELEKTRA van Sophocles in NTG. Dirk Tanghe weer moeten overhalen voor een interview. (...) Bij Hans galerij CROXHAPOX ingericht. Fietswielen (13) aan het plafond,1 een koeiekop en een boortje, talloze lege tubes verf geflest tussen twee stenen (een kitschhamburger), een kruisboog van drie meter, een eitje op een balk, een persiflage op Bijl (drie kaarsen in een oven met microfoon ervoor). Plezier.
Na de filmopname reed ik nog voorbij het Beverhoutplein. Er brandde nog licht in Croxhapox. Hans was nog bezig. Tot 2u15 's nachts nog samen retouches aangebracht.
Gisteren een put van 2 meter diep gegraven. Voor 1000 liter stront.' GDB noteerde het op 18 maart 1990 in een schriftje, twee dagen na de memorabele avond.2
Enkele weken na het eerste project is er Roest rust, een presentatie van Edwin Carels waar best veel volk op afkomt. Frank, de uitbater van een brocante op het gelijkvloers, interesseert zich voor het initiatief op de eerste verdieping van Beverhoutplein 7 en weer wat maanden later besluiten Hans, Frank en Guido om er een vzw van te maken. De statuten hiervan worden begin 1991 in Het Staatsblad gepubliceerd.
Guido is bestuurslid tot eind 2003. Is ook betrokken bij het heropstarten van de activiteiten, na een lapsus in 1993, op de tweede locatie, Aannemersstraat 54, waar croxhapox van zomer 1994 tot zomer 2000 resideert. Schrijft teksten voor En Passant (1991, niet in de catalogus opgenomen) en Signos (1992, een project dat uiteindelijk niet doorging). Maakt van 1996 tot 2000 deel uit van de interne commissie die zich over de vele portfolios en voorstellen buigt, commissie die aanvankelijk 5 leden had, later 6: Guido De Bruyn, Michaël Borremans, Sjoerd Paridaen, Kristel De Buck, Marijke Bontinck en Hans van Heirseele. In 1998 stappen Michaël en Marijke op, in 1999 sluit Ward Denys mee aan.
Sinds 2003 lid van de Algemene Ledenvergadering.
crox 1, ART MACHINE (1990), een Spielerei, Guido De Bruyn en Hans van Heirseele3.
crox 16, ZELFPORTRETTEN (1991), afscheid van het pand aan Sint-Jacobs. Presentaties van Frank Van den Eeckhout, Hans van Heirseele en Guido De Bruyn.
crox 17/1, Copy Art (1991). Eerste versie van dit straatproject en vijftiende, voorlaatste bijdrage, in de Gentse binnenstad verspreid aan het eind van zomer 1991. In het crox-archief een bijzonder fraai, verregend, door HvH gerecupereerd specimen van betreffende copy art. Hieronder de oorspronkelijke versie.
En Passant (1991), een documentaire voor Terzake, een kunstprogramma van de BRT. Regie GDB. De cameraman is de vader van Jan De Cock, waar Guido vaker mee samenwerkt.
c1991: Publicatie van het kortverhaal Croxhapox in De Brakke Hond. GDB zet de lezer op een samenraapsel verkeerde benen. In het verhaal is croxhapox een commerciële galerie, niet de offside space die het toen was.
Zomer 1994: sluit mee aan voor de derde etappe van croxhapox4.
1994-1996: filmt het gros van de vroegste periode op locatie 3, Aannemersstraat 54, onder andere de memorabele avond met een solo concert van Raymond Van Het Groenewoud. Een polyfone vocalisering tijdens de openingsavond van crox 23 (1995), kindertekeningen, driestemmig: Guido, Kristel, Hans.
2008, publicatie van Ge staat op het kerkhof van Aalst bij het graf van Louis Paul Boon, crox-boek nr 11, auteur Guido De Bruyn.5
crox 382 (2011), LORCA 1937, een project van George De Decker en Guido De Bruyn.
foto's: MC
Treedt opnieuw toe tot het crox-bestuur in 2014.
Tekst voor En Passant (1991, niet in de catalogus opgenomen): Zie, dachten de stichters van Croxhapox (een galerie zonder galerie, vanwege die blauwe hardsteen dus): als de berg niet naar Samson komt, gaat Samson naar de berg. Een voorwaar stichtende gedachte: laat x-aantal kunstenaars >installaties maken in uitstalramen. De spontane kijkrefleks van de man in de straat doet de rest. Een beetje hedendaagse kunst is altijd meegenomen. En passant. “Ge moet er maar opkomen, he meneer."
Uit Anoniem eerste helft 21ste eeuw6 (2013, het balanseer): 'Eergisteren stak de algemeen directeur een kartonnen doos binnen, een doos met stukken uit het crox-archief die de beginperiode documenteren. Een van de stukken is een handgeschreven tekst. 'CROXHAPOX, een manifest'. Het handschrift is onmiskenbaar dat van Guido De Bruyn. De auteur vermeldt de oprichtingsdatum van croxhapox vzw: juni 1990. Het manifest, wellicht bedoeld voor de catalogus van het signosproject (1992)7, begint met een citaat uit een tekst van El Lissitzky: 'The work of art is therefore a halt in the becoming and not a frozen aim on its own.' Een eerste, vluchtige lezing maakt duidelijk dat de tekst amper aan relevantie heeft ingeboet:
'1. De wereld der Schone Kunsten is weer dringend aan een lavement toe. De 'Fluxus'-beweging, die zelf de non-principes van het dadaïsme kalkte, is reeds lang gerecupereerd door het gevestigde kunstcirkuit. Wie met hedendaagse kunst begaan is, of erger nog: haar zelf vervaardigt, stelt de konstipatie vast van een kunstscène die geregeerd wordt door prestigieuze tentoonstellingsmakers, managers, museumdirecteuren, speculanten, mecenassen, galerijhouders, kunstcritici en verzamelaars.
In de loop van de jaren 80 is het dictaat van dit para-artistieke gezwel alsmaar dwingender geworden. Het museum is de nieuwe kerk, de megalomane expositiebouwers de nieuwe opdrachtgevers. Daarbij speelt niet alleen een geïnstutionaliseerd nepotisme mee (de schouderklopjes worden steeds op dezelfde schouders gegeven), maar een nog veel kwalijker fenomeen: kunst, die besteld en gedirigeerd wordt door de beheerders van haar specifieke marktmechanismen, verliest haar authenticiteit. Met en door de sociologische prostitutie van de kunstenaar wordt de kunst zelf van binnenuit uitgehold.'
crox-boek nr 8
1. De velgen had HvH enkele dagen eerder op de rommelmarkt aan Sint-Jacobs aangetroffen.
2. Zie croxhapox en in de timetable: crox 1, ART MACHINE, gedocumenteerd door Edwin Carels. In de dagboeknotitie laat Guido de bloempot onvermeld waarin we een dobbelsteen geplant hadden, de in de achterste ruimte op een muur aangebrachte versregel voor een banaan laat ik me wel verleiden (zie Apikov) en het feit dat we maar liefst een uur over zowel de naam croxhapox als de titel van het project hadden zitten discussiëren.
3. Voor de volledigheid. Niet alle objecten en installaties die overigens alle in situ gemaakt werden en Art Machine opleverden, het eerste crox-project, zijn het resultaat van een gezamenlijke ingreep. De fietswielen, de sokkel met scheermes en ei, de tekst op de muur en de bloempot waarin een dobbelsteen geplant wordt, zijn ingrepen van Hans. Guido maakt twee houten, installatorische sculpturen, de reuzenkruisboog en een minitieuze replica hiervan, wat op het raamkozijn achterin terecht kwam en misschien door helemaal niemand opgemerkt werd. Alle andere ingrepen, de zogeheten Kitschhamburger, de assemblage met koeienschedel en boortje, de oven waarin drie kaarsen branden (een oven overigens die op dat moment nog steeds op de gasleiding aangesloten was) en nog wat ingrepen die in wat ik me van die memorabele avond herinner geen duidelijk spoor nalieten, zijn het resultaat van gezamenlijk overleg. Bij uitbreiding niettemin kan het hele project als een gezamenlijk werk beschouwd worden, want geen element van elk van de persiflages of het werd met haren te berge rijzende ernst besproken, gekamd, gewikt, gewogen. Ook werd de hele tijd door het minder is meer principe toegepast. Alles wat overtollig leek, werd verwijderd, niet zelden na slopende discussie over het hoe en waarom. Over drie dingen bleven we het aanvankelijk oneens: de titel van het project, Art Machine, de naam die de plek hebben kon, croxhapox, en de tekst die ik tegen de zin van Guido in op een van de muren in de achterste ruimte aanbracht: voor een banaan laat ik me wel verleiden, een versregel uit Apikov, een nooit gepubliceerd gedicht dat ik toen, zeer tegen de smaak van Guido in, tot m'n beste werk rekende.
4. Locaties van croxhapox. 1: Beverhoutplein 7, Sint-Jacobs Gent (1990-1991). 2: de Gentse binnenstad (straatprojecten, 1991-1992). 3: Aannemersstraat 54, Sint-Amandsberg (1994-2000). 4: Lucas Munichstraat 76/82, vlak bij Dampoort Gent (sinds 2003).
5. Publiceerde Het achterwerk van het geluk, bij Uitgeverij P. Daarna volgden Sonnetten (een ver- en hertaling van 42 Shakespeare sonnetten), Een steen in Lissabon, Apenverdriet en Blakte. In Blakte (Uitgeverij P, 2014), figureert naast Wit linnen, een vertaling van Weisse Wäsche van Robert Walser, ook een versie van De hand die hand werd van Nikifor Poljotkin, wat in de eerste gepubliceerde versie (een kroegenblad in Odessa, krantje waar Paustovskij naar verluidt redacteur was) De hond die hond werd. In het Nederlandse taalgebied is de versie van GDB tot op heden bij mijn weten de enige vertaling van het gedicht. Dat geldt ook voor Weisse Wäsche.
6. Bladzijde 63.
7. Zie Signos. GDB is overigens niet zo ingenomen met het megalomane project, hoewel hij aan alle cruciale vergaderingen deelneemt, onder andere die vergadering, in het atelier van de toenmalige voorzitter, op het tweede van Beverhoutplein 7, waar de titel van het project definitief kwam vast te staan, signos de admiracion, Spaans voor uitroeptekens. Signos (1990-1992, niet uitgevoerd) en KNUTS (1992, een billboardproject, evenmin uitgevoerd) bespoedigen het eind van de samenwerking van het toenmalige trio, Frank, Hans, Guido. Eind 1992 stapt FF uit het team.
Circa 1995/1996 is er een gek pas de deux: eerst sluit Guido mee aan, bij het heropstarten van de crox-activiteit in de Aannemersstraat, in het huis van Kristel De Buck, medio 1995 echter verdwijnt Guido heel even uit beeld, aansluitend maakt Frank opnieuw gedurende enige tijd deel uit van het team, er is geen overlapping, geen spoor van het oude trio, Frank lost overigens zo goed als meteen op in een mist van andere bezigheden en begin 1996 is het opnieuw Guido die deel uitmaakt van het team, dit keer met Kristel De Buck, Sjoerd Paridaen en Michaël Borremans. In deze periode, de Aannemersstraatperiode, om de woorden van Guido te gebruiken, ontstaat het DNA van croxhapox, wat Frank danig verstoord had door zich uitsluitend op reeds gevestigde namen te richten. Croxhapox had van onderop te beginnen, en dat was wat in de Aannemersstraat gebeurde, een in het braakland van anonimiteit opgetrokken plek die in no time the place to be werd. Het initiële trio van deze onderneming, na het falen van de eerste versie, was Kristel De Buck, Hans van Heirseele en Guido De Bruyn.