Remember To Forget The Congo (crox 335), het tweede crox-project van
de Australische kunstenaar Adam Geczy. Het is de bedoeling van Geczy om
de volledige tekst van Voyage au Congo van André Gide op de zwart
geschilderde muren aan te brengen.
crox-box zaterdag 1 mei 2010
online Adam is er net aan begonnen, aan zijn versie van het boek. Marc heeft de livestream geactiveerd. Het project is online. Chapitre premier : Les escales - Brazzaville. 21 juillet - troisième jour de traversée.
Uit dezelfde notitie valt op te maken dat Geczy die dag strandt op bladzijde 25.
dinsdag 4 mei 2010
Tien voor twaalf. Achterin de corridor staat Adam over het scherm van de
laptop gebogen. Marc, die er intussen al weer vandoor is, heeft een en
ander voorbereid. Na het omkleden /zwarte shirt, zwarte pantalon, witte
Nike schoenen en een paar plastic handschoenen/ opent Adam een verse pot
witte verf. Het ritueel begint waar het gisteren om kwart voor vijf
onderbroken werd, bovenaan bladzijde 44: 'la nuit tombe, nous jetons
l'ancre au milieu du fleuve pour repartir aux premières lueurs. Hier,
l'escale à Loukoléla'. In de hall is het geronk van de blackstraler en
het geluid van de slabben die van tijd tot tijd over elkaar heen
wrijven. De schriftuur van Adam is groter geworden. Gisteren waren de
woorden al twee keer zo hoog en dik als de dag voordien, vandaag nog
eens zo hoog. Ik meet het op: 10 centimeter. De schriftuur is bovendien
ook een stuk vloeiender dan tijdens de eerste dagen van de performance
terwijl de derde laag er tegelijk voor zorgt dat de tekst van Gide
onleesbaar wordt. L'inlisible.
Van laag twee rest hier en daar een fragment dat nog net te ontcijferen is:
où tous les tons mêlées dorment
profondement
sur les terres basses
au loin quelques flots très bas flottant
dans sa monotonie
réjouissant de penser qu'
une même couleur
parmi les noirs
dont les huttes se distinguent à peine
sont d'une même couleur
Half past three. 'I start to get dizzy,' Adam says.
Page 51 : ils
s'aventurent dans le pantalon. Rudy zit in de hall en bladert door over
vorm. Af en toe is het dak zo helder dat je op het scherm geen steek
kan zien. Adam zei dat een collega had gezegd dat hij tijdens de tweede
helft van de performance een witte shirt en een witte broek aantrekken
moest. Ze zei dat ze dat beter vond. Weet je, zeg ik, je kan zien dat er
zinnen zijn die je twee keer leest, iets wat je aandacht heeft, waar je
tijd voor neemt om het nog eens te lezen, en andere zinnen waar je zo
over heen leest. Yes, that's right, zegt hij.
Na ils s'aventurent dans le pantalon hield hij het voor bekeken.
ils s'aventurent dans le pantalon Muggen die via de broekspijpen van Gide hogerop willen.
nvdr
Adam Geczy vertaalt het op de restjes van Voyage au Congo gebaseerde
'où tous les tons mêlées dorment' naar het Engels, een vertaling die nog
datzelfde jaar in de Australian Monthly gepubliceerd wordt, in een
uitgebreide, door Adam Geczy geschreven tekst over het crox-project.
'It is surprising how few people know about André Gide’s Voyage au Congo let alone have read it. Surprising
because at the time of its publication in 1927, it ignited controversy about the conditions of French and Belgian
imperialism in Africa and lent major weight to the anti-colonialism movement. Having studied French literature
myself, I was intrigued by the hole in such rudimentary knowledge when I stumbled upon it. This may have been a
matter of my own stupidity, but from the point of view of the germination of the artwork, I took my own ignorance and
that of others not as an oversight, but instead as a symbol of a conservative repression, a kind of negative osmosis.'
(...)
'There are only stray notes of triumph in Gide’s account. When he arrives in Dakar at the start of his journey
he finds it dull and coarse, the sounds from street prevent him from sleeping. He is conscious of his status as the
Western intruder, cloyed by the colours, immobilised by the heat and buffeted by the chaos. All of this is stitched together with beautiful prose. He is enraptured by the wildlife, the terrain, the sunsets. At times I just write mechanically taking
little heed of what is being said; at other times the meditative blankness is interrupted when I stop to read a passage over
again and muse briefly over it. These repetitive actions make for slow reading. A recurrent motif appears to be the
butterflies that surprise him with their brilliant colours. Butterflies live for only a day. Perhaps then they are the
ultimate embodiments of the condition of beauty.'
Fragment uit Remember To The Congo; The Monthly, July 2010 -->Geczy