1990. crox 11. Cahiers panoramiques. Panoramische foto's. Eén van de weinige projecten uit de eerste jaargang waar een filmisch of fotografisch document van is. In de timetable, onder crox 11, figureren drie panoramische foto's die een goed beeld geven van de toenmalige croxruimte. Het is Daniël zelf die de foto's nam.
De eerste foto toont de achterste van beide ruimtes voorin. Het raam geeft niet op straat uit maar op een koertje. Een hond blaft. Iemand moet het doen. In de belendende kamer, achter de schoorsteenmantel met het decoratieve tafereel, zat iemand op een gitaar te tokkelen. De massieve ruit is een restant van Bijna 10 jaar Cowboy Henk. Seele ging er ook toen al van uit dat zijn werk zo waardevol is dat het niet beschadigd of gestolen moest worden.
De tweede foto toont het kamertje achterin. Ooit is er een keuken geweest. Er was geen geld voor extra stuc en verf, we lieten het zoals het was. Voor crox 16, enkele maanden later, maakt van er de binnenzijde van een zwarte kubus van.
De derde foto toont de ruimte voorin. Hier stond de tekentafel van Michaël. Drie ramen geven uit op het plein.
Het project van Daniël Libens herinner ik me als de eerste confrontatie met iets waar ik geen verstand van had. Het was de eerste stap in een nieuwe ruimte.
Kleine weidse panorama's "Cahiers Panoramiques" foto's van Daniël Libens in Croxhapox. Beverhoutplein 7, Gent. Open wo. tot za. van 15u tot 19u. - Tot 22 december. De Gentenaar. Auteur: Dirk Pültau.
GENT - Danïel Libens kiekt stukken realiteit zonder er een gouden rand aan toe te voegen. In de plaats daarvan zit er een slordig zwart boordje aan. Met kleine beelden stelt hij "Cahiers" samen, en die hangen nu drie keer achter evenveel glazen platen te kijk, in de fleurig vervallen ruimtes van vzw Croxhapox. Ertegenover hangt telkens een bijgekleurde kitschprent met een historisch zicht, en daaronder staat een domestieke stoel.
Hij noemt ze "Cahiers panoramiques", omdat hij er een panoramische camera voor heeft gebruikt. Zo'n toestel zuigt in één korte beweging meer dan wat het normaal kijkdebiet kan bevatten in de lens, maar trekt daarmee wel alle rechte lijnen die dwars in het beeld staan een beetje krom. Vandaar die indruk die je hebt, dat je de wereld door een bolle lens bekijkt.
Nochtans, en dat is eerder positief dan negatief, maakt Libens meestal geen over-gebruik van het "specialleke" dat die manier van fotograferen oplevert. Alleen rekken de ruimtes er meer door uit. De voorgrond plooit soms open als een waaier en mede door die kromming over de breedte van de foto, kenmerkt het geheel zich door een horizontale kadans. Een weg verbreedt zich op de voorgrond, alsof hij zich onder je voeten schuift, een haag trekt krom en hetzelfde gebeurt met de zee of het lijnenpatroon van een geploegde akker. Daardoor brengen deze kleine, bescheiden foto's een grotere weidsheid binnen hun grenzen. Daardoor ademen ze, de omlijning van de rand wordt minder frigide aangevoeld. Het gaat verder, het is een stuk werkelijkheid door de camera met een snelle haal uit de wereld gegrepen. Een haal die zich telkens weer herhaalt, met de gretigheid van de fotograaf als drijfkracht.
En Libens' foto's zijn ook maar fragmenten, snedes. Duidelijk van iemand die op reis is en onderweg beelden meesnapt. Niets is eeuwig en onvervangbaar, alles is een moment uit een uitbreidbare reeks. Ook als er klassieke beelden worden opgezet, hebben deze iets van een snel kijkend oog, dat het voorgaande vergeet, en naar het volgende trekt. Libens' werk heeft geen panoramische adem, het blaast de kleinheid niet op. Zo kan je er naar kijken zonder pretenties naar beneden te moeten halen. Libens' foto's hebben een juiste intimiteit. (DP)
Andere recensies op bladzijde 17: Werk van Yvonne Mostard in Huize Sint-Jacobus (DP), Herman Brood in De Gele Gier (AMS) en studenten beeldhouwen, schilderkunst, vrije grafiek en fotografie in Backstage (DP).