2009. crox 277-9. Brainbox, tweede editie. Unit 9 is Bart lodewijks (NL), Kelly Schacht en Thomas Bogaert.
Fragment uit de brainboxblog: zaterdag 11 april 2009.
zki 1 (zeer kort interview 1)
'Dat ik supersnel vergeet,' zegt Kelly. 'Daarom wou ik een gat maken in die
blog,' zegt ze. Ook zegt ze iets over parallelle verhalen, een proces
van eliminatie (het verdwijnen van elementen) en N'man die z'n atelier
afstapt.
Wat ze niet weet, ik ga er van uit dat ze dat niet weet,
is dat ik niet veel zin had in nog een blogspot want ik had er al een
en daar kroop emmers tijd in. Verbaast het dat iemand die zich met z'n varkens en biggen bezig houdt zeer korte verhalen schrijft.
In discussies hierover zullen we dus beide theorieën hanteren, dat de blogspot het centrale gegeven is, de theorie van Kelly (Kelly's Theory)
en de andere, die van ons en dus ook van de weersomstuit waar het mij
om gaat: de vele transformaties. Twee theorieën, twee waarheden. Dat
komt goed uit: Wat waar is, begint er met minstens twee. Honderd
waarheden leidt tot wijsheid.
Voor op zichzelf staande waarheid
hebben we een ander woord: autisme. Actuele kunst is zo'n op zichzelf
staande waarheid. Daar ga ik zo meteen dieper op in.
Wat Kelly bedoelt met 'Jelle snuit z'n neus', dat dat een triviaal element is. Dat
hier een kern van waarheid is. Dat het zonder betekenis is.
Is het zonder betekenis? We komen in een spanningsveld. Observatie maakt deel
uit van die betekenis en in schrijven kruipt tijd. Een spanningsveld
ook, dialectisch, tussen wat is objectief en subjectiviteit.
Kelly
geeft toe dat ze super veel vergeet. 'Daarom wou ik een gat creëren in
die blog,' zegt ze. En: 'Hoeveel keer kunnen zich parallelle verhalen
ontspinnen?'
Duizend keer en een.
Het is (zegt ze) een proces van eliminatie: verdwijnen van elementen. De witte poes. Een kunstenaar die z'n atelier afstapt.
waarneming
De zwarte vloer. In de corridor spoot iemand this one got censored op de muur. Graffiti. De muur ter linkerzijde. Iemand werd het zwijgen opgelegd. Daar
ging het om. Ging en gaat: Het is de kern van het actuele discours.
Zwijgen. De theoretici hebben zoveel gezegd dat daar weinig tot niets
aan toe te voegen is. Actuele kunst is een theorisme, een zwart gat. Hoe
meer het om betekenis - en alleen nog om betekenis en inhoud gaat - hoe
minder betekenis en inhoud het heeft.
Ze hebben de vloer zwart geschilderd.
In de corridor, op de muur ter linkerzijde, onderaan, hebben ze de tekst
BUT LET ME TELL YOU ANOTHER STORY aangebracht. Bart eerst met bruine
tape. Potverdikke, ik kan geen rechte lijn trekken, hattie gezegd. Ik
had toen al besloten om geen letter op papier te zetten: Alles zou -
nieuw spanningsveld - herinnerd worden, observatie gefilterd door een
zeef met, naarmate de dagen verstreken, steeds groter wordende gaten.
Geen zwarte maar op vergelijkbare manier net zo virtueel want geen echte
gaten. Het was donderdag of vrijdag toen ze aan de tekst begonnen. Een
dag eerder was Kelly met krijt bezig geweest: met lichtblauw stoepkrijt
bracht ze de tekst in hoofdletters op de muur aan. Toen ik zag wat het
geworden was (een dag later was dat, op vrijdag als ik het goed heb),
bracht ik een eerste zin van Witold Gombrowicz te berde: 'BUT let me
tell you another even more intriguing story.' Die zin is een op zichzelf
staand meesterwerk. Er is een verhaal waarover we niets te weten komen
en het verhaal dat we voorgeschoteld krijgen, wat ons niet veel wijzer
maakt. Kelly vroeg waarover het ging, dat tweede verhaal, 'BUT let me
tell you another even more intriguing story'. Dat is niet uit te leggen,
zei ik. In moordende hitte stappen twee personen over een bosweg. In
het bos zien ze een vogeltje, het is dood, hangt aan een touwtje, het
touwtje om de nek van het dode vogeltje. Ze jakkeren door het woud,
belanden na verloop van bladzijden op een plek waar mensen wonen. Hier
logeren ze gedurende enige tijd. Zoals altijd bij Gombrowicz (ik heb het
werk van Michaël Borremans wel eens met dat van Gombrowicz vergeleken):
ijzingwekkende, onuitspreekbare gruwel. Gruwel
omdat je niet weet waar je het hebt. De betekenis is zoek. (Geen
verklaring, geen reden, geen oorzaak.) Bijvoorbeeld aan het eind van de
roman krijg je geen verheldering. De opheldering van een detective: waar
het om gaat. Geen opheldering, dus, kortom, in elk opzicht een
meesterwerk. Waar Ingmar Bergman een grootmeester is - de feiten worden
niet opgehelderd - en waar Woody Allen net zo vaak faalt.
En waarom
theorie en actuele kunst nooit iets wordt. Theorie is voor lui die er
niets van snappen wat het meteen ook totaal overbodig maakt.
waarneming
Gaten, pluggen, vijzen, de onooglijke - onbelangrijke, niet beangstigende - resten van een vorige ingreep.
In de witte ruimte met zwarte vloer word je met drie elementen
geconfronteerd, ongeveer gelijktijdig: (a) de witte kat (Groseille heet
ze), (b) een zigzagpatroon van dunne (witte) strepen en (c) een ovalen
lichtvlek die afwisselend traag/snel door de ruimte meandert.
(a) is een film van Thomas Bogaert, (b) een werk van Bart Lodewijks, (c) een ingreep van Kelly Schacht.
(a)
Groseille, een witte kat, is een van de huisdieren van Ann en Gaetan,
de buren. Ze hebben een zwarte kat, ook. Het bijzondere aan Groseille
is: ze is volledig wit.
(b) Parallelle en zigzaggende lijnen
aangebracht in de zwarte vloerverf. Het wit van de witte lijnen is het
wit van Brainbox1 unit 5 (wit aangebracht door Pieter Vermeersch,
Eva-Maria Bogaert en Lieve D'hondt, november 2006). (een kruispunt van
acties: in de witte lijnen die Bart Lodewijks in de zwarte vloerverf
aanbracht komen brainbox1 en brainbox2 samen)
(c) Een zoeklicht.
(...)
later
Kelly leest in Nooit meer naar de Noordkaap van Bart Lodewijks. In Particles (crox-boek NR. 2) is ze op bladzijde 27 gestrand.
Ginger, Spencer, Annemie, Jelle en Sarah, 6 maand zwanger, buikje. Anonimae. Daniëlle (unit 7), Annelouk en Lieve.
DAT DE WITTE POES EEN INSPIRATIEBRON IS, roept Kelly.
-Wat zegt ge? (lawaai, muziek, Kelly is in Nooit meer Noordkaap op bladzijde 14 aanbeland)
DAT DE WITTE POES EEN INSPIRATIEBRON IS.
Eerst heeft ze de laatste bladzijde gelezen. Wat ik deed met Finnigan's Wake: de laatste bladzijde.
In het boek van Johan De Wilde zit ze onderaan bladzijde 27.
Rond
een uur of negen vallen opeens een dozijn bezoekers binnen, Anonimae,
nooit-eerder-tegen-het-lijf-gelopenen. Frederik Van Simaey, een
uitzondering die de regel tot overspel dwingt. En Karel die toegeeft dat
hij een teve-junk is. Later Stijn en Steffie. Vooral onbekende
gezichten.
Ik open crox-boek NR.2 en vinger naar bladzijde 27: 'Eigenlijk maak ik steeds monochromen...'
'Wat
ik ook gedaan heb,' zegt Kelly... Ze heeft de camera's - unit 3,
Antoine Van Impe, binnen gestoken. Een streepje, een komma of drie
puntjes: detail. (maakt het uit of die of andere zin gecensureerd werd?)
THE PUPPET
die kat ---> witte vlek ---> sauna ---> kat als pop
poppenkast
Groseille
Bart met het idee. Poppenkast. Een poppenkast maken. Dat had Kelly zeer goed begrepen. Ze leest in Nooit meer naar de Noordkaap.
Is Bart oorzaak, is Bogaert verzonnen? Bogaert had 's ochtends die poes
gezien. Een witte poes. Dat filmen! Witte poes op zwarte achtergrond!
Dus dat ze die kubus best wilden gebruiken. Dus sauna werd poppenkast.
En toen kwam Groseille. Ze hadden het idee om de kinderen van het
naburige schooltje te engageren. Daniëlle, vertelt Bart, is ooit
weggelopen van huis. Het enige wat ze meegenomen had: een grote zak met
knikkers. Kwam die kat binnen kijken. Groseille. Ik dacht, zegt Thomas:
als we de vloer zwart schilderen dan film ik dat op een zwarte
ondergrond.
'Dat beest is twintig minuten binnen geweest,' expliceert
Thomas Bogaert, 'en ik moet zeggen, ik was in vorm, ha ha, ik heb het
goed geregistreerd, ha ha ha': een van de dochters van Ann en Gaetan is
met Groseille binnen gekomen. De poort ging op slot. Alles bij elkaar
heeft het niet eens een uur geduurd.
drie seconden
De betekenis, dat is het andere verhaal. De kunstenaars waarmee dat
eindigt en begint. Actuele kunst, dat moet de hele tijd door
gereanimeerd worden. Het is een cul de sac.
Jacques Derrida, grapt Bart Lodewijks, heette eigenlijk Jacky. Daar kon hij natuurlijk als filosoof niet mee uit de voeten. Ha ha ha. Korkodil, als filosoof, schavuit, Mildran, verkeerd begrepen als gran mil de nada, een dikkedrol. 'Jacques' Pinkelman, ik zie het Pinkelman zeggen.