2008, crox 277-3. Brainbox, tweede editie, unit 3. Dat is Antoine Van Impe, Honoré d'O en Maud Vande Veire.
Fragmenten uit de brainboxblog:
donderdag 13 november 2008
situatieschets
Een houthakker zit in het bos en rookt een pijpje.
Het bos gaat in vlammen op. In de vuurkolom is een figuur die uit het vuur stapt.
In de vuurkolom is een figuur die mee opgaat in het vuur. Een klonter van hondachtigen hecht zich aan de brandende boom.
Aan
de voet van de brandende boom ontstaan nederzettingen. Iemand leest
voor uit een gedicht van Rilke en een schedelpan braakt roetwolken.
In het brandende bos wandelen de dieren. De nederzettingen staan in brand. Alles staat in brand.
De dieren lachen, schreeuwen, roepen.
Antoine stapt in de corridor, maakt foto's. Maud heeft tekeningen gemaakt en van die tekeningen fotokopies. De sokkel werd een bron. Honoré monteerde een kraantje op de sokkel, de slang reikt tot het woonerf.
zaterdag 15 november 2008
Honoré heeft z'n auto, een Renault, voor de poort geparkeerd. De
nummerplaten zijn vervangen door blanco nummerplaten waar hij per stuk
iets van 7 euro en een klets voor betaald zou hebben. De Roma-meisjes
springen binnen. Het zijn schatjes, ze giechelen, hebben grote pret. De
rode display, ooit door Boris Ljugov aangebracht, meegegraaid vermoeden
we, zeker zijn we niet hoewel het ding zelf natuurlijk wel duidelijk
maakt wat voor functie het had voor het in croxhapox terecht kwam, het
staat - en voor kenners: wat voor functie het gehad had kunnen hebben -
het staat midden de hall op een meter of drie van de poort. De rode
display is geflankeerd door een sparretje en aan de achterzijde een
stapel bakstenen tien hoog. De bovenzijde van de bovenste baksteen is
roze.
Antoine had honger, Maud papt, Honoré opent de laadruimte van
de Kangoo. Zigeunermeisjes fietsen over het woonerf, remmen af en kijken
toe. Honoré lepelt roze verf over een paraplu die hij in de laadruimte
van z'n Kangoo heeft geplaatst. Eigenlijk is 't geen roze, 't is oranje.
Hij geeft toe dat het oranje is. Zo fel oranje dat het net zo goed roze
had kunnen zijn.
In de zaal is niet zo heel erg veel veranderd.
De film die ze gisteren maakten, wordt op de muur ter rechterzijde
geprojecteerd in een tekening, een frame dat eerder door Maud op de muur
werd aangebracht. Het zijn interacties, merkt Emmanuel later op, die
een vrijblijvend karakter hebben. Er is geen formule, geen gezamenlijk
uitgangspunt. De ingrepen van unit 3 tonen een fase zonder ontknoping,
zonder keerpunt. Het zijn geraffineerde variaties zoals die van Mozart
in 'ein Weib is das herrlichste Ding', de ontknoping zit in een
kleinigheid. Antoine heeft her en der wegwerpfototoestellen opgesteld,
Honoré wast z'n auto, Maud maakt een wandsculptuur.
zondag 16 november 2008
We hebben de dertiende eeuw, de veertiende, de vijftiende, de zestiende.
Over die zestiende eeuw is heel wat te doen geweest. Het was de gouden
eeuw. Ze schreven er niet over zoals ze nu over dingen schrijven, ze
waren van het Latijn verlost. Zonder dat Latijn hadden ze nieuwe
Analfabetica op overschot. Het kind moest een naam hebben. Het moest
gedoopt worden en het werd gedoopt. De Grieken en de kerkvaders stonden
aan de doopvont, de naam van het balorige kleintje werd Nieuwe Tijd.
Gauw bleek dat Nieuwe Tijd z'n naam niet gestolen had, niet in de dorpen
waar toch niet veel te rapen viel en niet in de vage gebieden die het
alfabet afbakenden, het slagveld van de bekende dingen. In de principes
van het Romantische evenmin want de Romantische school is principieel,
gaf als principe toe gefaald te hebben. Dat het op niets zou uitdraaien
hadden zelfs wij, te modern, niet kunnen weten.
Van het Latijn verlost beten anderen zich vast in het Latijn.
We gieten olie over de naakte voeten.