'Mournful like a prisoner reluctant to leave his cell, my eye alighted upon the name that the paint company called this shade of white. Like some complaisant voice, or maybe a sign of silent revenge, it read: ‘Marrakesh white.’ Remember To Forget The Congo, Adam Geczy; The Monthly, July 2010. -->Geczy
Marrakech, eierschaalwit. De tint is een mengsel van wit en grijs: 9 volumes wit, 1 volume grijs, en biedt als kleur het equivalent van een gepleisterde muur waaruit het vocht volledig weggetrokken is.
In de zaal achterin, waar het project van Geczy plaatsvindt, en in de corridor, gebruiken we normaal gesproken plain white. De met een tik grijs aangelengde Marrakechvariant is voor de zalen voorin, waar Christophe Lezaire in 2004 en 2007 de muren gepleisterd had.
2006. crox 188-5. Unit 5 is Eva-Maria Bogaert, Lieve D'hondt en Pieter Vermeersch. De zaal achterin, waar unit 4 een ruimtevullend bouwsel geplaatst had, wordt volledig ontruimd. Het restafval komt in de corridor terecht waarna de zaal gereinigd wordt, perfectionistisch, geen plekje wordt over het hoofd gezien, en een laag witte hoogglans krijgt.
(1) De objecten van Yoshimasa Matsumoto (2009), de vinvisachtigen van Saidya Vanhooren (2010, afstudeerproject), de slagroomtaarten van Ueber Revolution als Frage des güten Geschmacks (2010), twee keer negen taarten, een O met een diameter van plusminus 15cm, een subtiele ingreep van Wobbe Micha (2009), de schaalmodellen van een reeks caravans, Ward Denys presenteert ook nog een aantal plattegronden van hotelkamers waar hij logeerde (1998), de aan protheses verwante klei-objecten van Annelies Slabbynck en de op zwerfkeien lijkende en in kartonnen dozen opgeborgen vormpjes van Nicoline Van Stapele (2006), Merlyn Paridaen die één zijde van de kubusruimte spekglad zet en met witte hoogglans afwerkt (2007), het videoscherm boven het barmeubel (Adriaan Verwée, 2005), een door Freya Maes gemaakte variant waarvoor ze filmdoek gebruikt, wat voor de videoruimte bedoeld is en later in de stockruimte terecht komt (2009) waar enkele maanden eerder al een filmscreen kwam te hangen, dit keer gekonterfeit door De Zondagsdenkers (2009), en het witte ei tussen het ruwe, vierkante bovenvlak van een balk en de scherpe snede van een knipmes (Art Machine, crox 1). Het merkwaardige aan dit object is dat er geen lijmstof gebruikt werd. De balk staat verticaal in de kamer, het ei rust op het bovenvlak en het scheermees zit hoogstens met een kleine kerf aan het ei vast. Er gebeuren geen ongelukken. De geassembleerde constructie blijft twee weken lang overeind zonder dat het scheermes los komt te zitten, zonder dat het ei van het bovenvlak rolt en de balk lijkt het allemaal best aardig te vinden.
Papier. Onophoudelijke hoeveelheden papier. De cover van crox-boek Nr 10 en het werkpak van Grégory Decock, grand maître van het GM-collectief.
(2) Iemand geeft de bovenzijde van het zwarte tafeltje een witte laag verf. Geczy? Peter Van Hecke brengt een witte, rechthoekige frame aan op de vloer in de kubusruimte en twee witte stippen. Negen witte landschapjes. De koplampen van een auto, 's nachts, op een Franse RN. Wit zonlicht. a. A white cube in a white cube. Scherven. Twee dozijn witte objecten op een onder het gewicht doorbuigend plankje. Twaalfpoot.
The white box is a lie, titel van een project van Bob Van de Putte. Noetics (2014).