A GROUP SHOW. Gastproductie, september 2010. RE:, gegroeid uit Punctum vzw, is een collectief van jonge fotografen. Het project A Group Show combineert werk van 13 fotografen uit binnen- en buitenland.
Alexandra Leykauf (DE), Anouk Kruithof (NL), Claudia Weber (DE), Dominique Somers, Edward Clydesdale Thomson (GB), Eva-Fiore Kovacovsky (CH), Jimmy Robert (FR), Kathleen Vinck, Michèle Matyn, Sara Deraedt, Saskia Noor van Imhoff (NL), Tania Theodorou (GR) en Valérie Mannaerts. W. Wolkman, alter ego van Boris Van Den Eynde, ontwerpt en concretiseert de publicatie en Hans Theys levert een essayistische bijdrage.
Het RE:-collectief groepeert Egon Van Herreweghe, Maarten Dings en Joachim Naudts.
de uitnodiging:
Dear, we like to invite you to
A Group Show,
A Punctum Exhibition curated by RE:
- Focusing on an alternative approach to the photographic object and emphasizing on the way images are being incorporated by artists.
- How photography is used in an (often associative) game of construction and deconstruction of the medium itself.
- The way photography is dealt with in relation to the threedimensionale exhibition space.
- Approaching photography as an object rather than (merely) a representational depiction of 'something'.
(...)
- Bringing together people with an investigating attitude towards the photography and creating a context in which there is room for experiment.
- Believing that it's possible to make an interesting show without a rigid relationship between artist and curator.
- Trying to communicate something about the subject of the show instead of showing examples of work that could represent that subject.
Artworks: Rather random intervals of an intellectual process that can be lifted, continued, changed and destroyed infinitely. (quote borrowed from the 'cahiers' by Paul Valéry)
Uit Transcriptie 1. M zegt: Ik heb echt de gedachte gehad dat wij, ingegeven door RE:COLLECTIONS (1) en de manier waarop dat gegaan is, dat wij er alleszins niet in slagen om artistiek samen te werken. Wij slagen erin om organisatorisch samen te werken, maar artistiek is dat eigenlijk alweer niet gelukt. Dat is geen verwijt naar één van ons. Ik denk dat ik daarmee vooral bedoel dat wij niet echt de tijd gevonden hebben om op regelmatige basis samen te discussiëren, van hoe moet het er volgens ons uitzien, zitten we op de goede weg? Ik denk niet dat het een bewuste keuze is, daarbij neemt het organisatorische aspect te veel tijd in beslag, maar dat wij er te weinig aan toe gekomen zijn om met ons drieën te praten over hoe we de tentoonstelling zien of hoe ieder van ons die tentoonstelling ziet. Dat is in mijn opinie niet gelukt. ik bedoel, als je de tijd ziet die we steken in het discussiëren over de uitgangspunten voor de tentoonstelling, hoe we daarvoor kommaneuken, etc. en je dan kijkt naar het moment waarop het eigenlijk vorm krijgt of dat het eigenlijk ontstaat, wel dan hebben wij daarover zeer weinig momenten gehad voor discussie. Dat dit allemaal te maken heeft met praktische zaken, spreekt voor zich. Maar dat is wel een constatering. Er is geen enkel moment geweest dat wij met ons drieën door die ruimte gelopen hebben en gezegd hebben van kijk, ik denk dit en dit en dit. Dar we daarover gepraat hebben. Wij zijn overspoeld geweest, wat op zich heel interessant was. En waarbij iedereen ook zijn uiterste best gedaan heeft om het zo goed mogelijk te doen. Dan is het op zich wel een voordeel dat we op voorhand zo vaak gesproken hebben over wat we willen. Wat niet wegneemt dat de details vaak wel heel erg interessant zijn. Van de dingen die we kunnen leren als het organisatorische wegneemt, heb ik het gevoel dat we daar gewoon veel gemist hebben. Maar misschien ook in het feit van ja, wat willen we met ons drieën doen? Hoe zien we dat? En hoe moet dat gaan?
Uit Transcriptie 2. E zegt: Daarnet hadden we het er nog over dat we in het begin het gevoel hadden dat die aspecten met elkaar verbonden waren. We hadden het gevoel dat die mensen de fotografie niet op een statische manier benaderen, dat was het uitgangspunt. En het is via het ene dat we het andere ontdekt hebben en wat dat betreft is het eigenlijk heel vloeiend gegaan en niet langs een rigide systeem. Het verschil met een curator die een selectie maakt, is heel concreet want die voert bewijslast aan voor zijn thesis, zijn punt. Terwijl wij zijn vertrokken vanuit een selectie van mensen en dan krijg je natuurlijk een spannender gegeven, veelzijdiger ook. Maar goed, onze affiche zegt niet meer dan kijk het is een 'groupshow' en laat zien dat er 'goesting' is.
Uit Transcriptie 2. J zegt: Maar ik denk dat als je de visietekst letterlijk bekijkt, dat die inderdaad niet klopt, maar als je deze met een beetje meer vaagheid benadert of net iets ruimer probeert te interpreteren, dan zie je in zoiets ook dat mensen eigenlijk allemaal... Alleen al door de inhoudelijkheid van hun werk iets uitstralen dat lijkt alsof zoiets mogelijk moet zijn. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat door te zeggen dat het een procestentoonstelling is, je eigenlijk zou kunnen pretenderen dat... Dat er door die werken, waar je eigenlijk niet rechtstreeks de gemeenschappelijkheid in ziet, dat er wel een rode draad door loopt. En eigenlijk dat, als je door de tentoonstelling loopt, je jouw eigen rode draad wel zal zien, punt.
Als een luidop, maar toch zacht denken Over een tentoonstelling gemaakt door RE: Hans Theys schrijft: Gisteren zag ik een prachtige groepstentoonstelling, die werd georganiseerd door drie kunstenaars: Maarten Dings, Joachim Naudts en Egon Van Herreweghe. Meteen was ik gegrepen door de manier waarop de werken van de deelnemende kunstenaars (...) een boeiend gesprek met elkaar aangingen. Kleuren, tonen, voorwerpen, onderwerpen en beelden werden hernomen en herhaald, als een fugatisch gesprek tussen mensen die naar elkaar luisteren. Een heel uitzonderlijk resultaat, vooral toen bleek dat de organiserende kunstenaars geen enkel werk hadden uitgekozen, maar de kunstenaars volledig carte blanche hadden gegeven (met als bijkomend positief gevolg dat de meeste werken nieuw zijn of voor de eerste keer getoond worden). Anderzijds verbaast dit mij niet, omdat de organisatoren zélf een collectief vormen, en de kunst beheersen op elegante wijze van mening te verschillen en samen mooie dingen te maken.