encyclopedie

1. ECHO, crox 435, door Michel Couturier samengesteld project. Groepsproject met werken van Erwan Mahéo, Marc Rossignol, Guy Woueté, Marie Zolamian en Michel Couturier. 17 maart tot 12 april 2013.
Het crox-traject van Michel begon in 2009. Dat jaar neemt hij deel aan de tweede editie van brainbox in een groep, de zesde, met Yannick Franck en Grégory Decock; in het najaar volgt Figures, het dertiende crox-boek en een solo-project terwijl hij tijdens de zomer gedurende enige tijd op de crox-verdieping in Zennestraat 17 (Brussel) resideert, overigens om het solo-project voor te bereiden.
Fragment uit de originele versie van een tekst over ECHO:

'La Nymphe Echo fut privée de la parole par Héra qui voulait ainsi la punit. Il ne lui restait plus qu'à répéter les derniers mots qu'elle avait entendus. Elle devint un son sans présence. L'écho est rémanence, résurgence, différence, déformation, répétition.
Allégorie que tout cela? Sans aucun doute puisqu'il s'agit alors de se saisir de quelque chose, de le transporter hors contexte, de ne rien dire, mais de désigner, de nommer.
L'allégorie est un signe en arrêt, en attente.

Marcel Duchamp voyait dans l' "apparence allégorique", un repos instantané, une pose extra-rapide, l'exercice de l'oeil moderne, rapide et fulgurant, tendu entre présent et passé et conservant ouvert cet écart fût-il aussi fin su'une lame, aussi rapide qu'un éclair.'

L'Art Même n°58 (2013), p.35: 'ECHO. Créé à Gand en 1990, CROXHAPOX est un espace d'exposition et un lieu de travail, sans vocation commerciale. Une plateforme dédiée à l'art contemporain sous toutes ses formed, pourvu que ce soit hybride et expérimental. Curateur invité, le plasticien Michel Couturier présente Echo, une exposition collective conçue comme une porlongation de sa propre pratique. Soit, des formed et des couleurs a priori hétérogènes qui finissent par former un ensemble signifiant. Un choix d'artistes initialement intuitif qui s'avère in fine complètement évident. De fait, les propositions de Erwan Mahéo, Marc Rossignol, Guy Woueté, Marie Zolamian et Michel Couturier entrent en résonances, se répercutent et se répondent. Comme des ondes...
Il était une fois (quelque part, en Grèce) , un dieu fou de jalousie d'une nymphe plus douée que lui. C'est ainsi que Pan incita les bergers à réduire Echo en pièces. C'était sans compter sur l'intervention de Gaïa la Terre (la bonne fée, la Déesse Mère) qui receuillit en son sein les membres disjoints de la pauvresse. Désormais, Echo joue à cache-cache dans les montagnes, les cources et les forêts, répétant les derniers sons émis de ses côtés... Un autre fois (quelque part, dans l'Olympe), une nymphe tomba éperdument amoureuse d'un éphèbe qui n'aimait que lui-même. C'est ainsi du'Echo se laissa dépérir, ivre de tristesse, face à l'indifférence du vaniteux Narcisse. Ses os s'étant transformés en pierre, elle n'est plus qu'on son sans présence, une résurgence des derniers mots prononcés par son amour impossible, au moment précis où celui-ci disparaissait dans son propre reflet... Une autre fois encore (quelque part, dans Les Métamorphoses d'Ovide), une nymphe était très prolixe avant qu'Héra ne la punisse. C'est ainsi que la jalouse épouse de Zeus prononça cette terrible sentence à la nymphe: "Tu auras toujours le dernier mot mais, jamais plus, tu ne parleras la première." Tel est le propre du conte étiologique: expliquer le pourquoi du comment dans un language imagé et poètique. C'est ainsi qu'yn phénomène acoustique complexe - impliquant à la fois la perception directe et le décalage temporel - se transforme en récit cosmogonique ou en tragédie grecque, à grand renfort de pathos et de drames passionnels.' C'est ainsi qu'une onde différée - perceptible en un point précis, à un moment donné - prend les traits d'une nymphe trop bavarde et un peu midinette, victime d'histoires tristes à pleurer.' Texte: Sandra Caltagirone.
>Woueté >Rossignol >Mahéo >Zolamian >Rossignol >Couturier

2. Reverb. De zalen in het crox-pand in de Lucas Munichstraat maken een
indrukwekkende klankkast. De reverb is enorm, vooral

Peter Jacquemyn in croxhapox tijdens het Rhythm Section on Tour concert op 4 juni 2011. Foto's: MC

in de ruimtes voorin die in tegenstelling tot de zogeheten backspace (waar alle edities van brainbox plaatsvonden) met pleisterwerk afgewerkte muren heeft, waar Christophe Lezaire voor zorgde, grand coloriste wallon maar niet minder berucht als stukadoor. Hij deed het pleisterwerk zowat in z'n eentje. Het is net het pleisterwerk, hoewel ook in de zalen voorin niet alle muren afgewerkt konden worden, die in combinatie met de zich ten opzichte van elkaar parallel bevindende muren voor een enorme galm zorgt. De geluidsgolven kaatsen heen en weer tussen de muren.
In 2008 had ZWERM voor hun maiden voyage als kwartet, vier elektrische gitaren nota bene, een karrenvracht tapijten aangesleept en bijkomende oplossingen bedacht om de reverb te dempen. Hilarisch was het spektakel van The Singing Painters telkens ze in croxhapox aantraden, niet bepaald een groepje dat om decibel verlegen zat, nog spectaculairder de performance van Dabramski op een zwoele avond in 2007, toen de fuckluide sound in kolkend drijfzand veranderde. Een en ander tegenover elkaar afwegend werden nadien vooral meer intimistische concertavonden geprogrammeerd in samenwerking met Smeraldina-Rima en Morctapes. In de backspace waren er verbluffende concerten van Cian Nugent, Nate Wooley en tal van andere muzikanten die net een voordeel uit de met gestrekte pas voor hen uithollende reverb wisten te puren. Peter Jacquemyn trad vaker aan, niet in de backspace maar net in de zalen voorin, net omdat de galm er overdonderend weergaloos is, wat de energieke en net zo vaak wisselende stemming van vocals en contrabas alleen maar ten goede kwam.

Open Doors, Autmn 1996. VV, De Gentenaar, 28/29 September 1996 - Heirnis gives artists space:

Luc Eeckman, one of the people living in Heirnis who, via Croxhapox, lets an artist work in his house: The positive thing is that all art formes get an equal chance because the neighbours can participate themselves or invite an artist to their homes.  Watercolours will be next to video-installations. What one thinks is art, may not be art for somebody else and an initiative like this will help stimulate the debate. 

COMMUNITY FEELING

The project is niet only a confrontation with art for the community members, it stimulates the community feeling at the same time. People learn to now eachother better, the ones who don't participate are also interested in what is going to happen. At the same time the project has a tinge of voyeurism. It isn't obvious to let people you don't know at all into your home. You easily get tempted to give the hallway an fresh bit of paint. Certainly in my case, as an architect living in a house where a lot of things still have to be fixed, this is a sensitive point.

art machine (crox 1): The razor on top of the egg on the support. A contemporary version of Columbus' egg.

Pasa pasa esta es tu casa (crox 103), a project from 2000 by Marta
Vera, Lucia Flores Saura and Sonia Almeida. During the opening night,
early April 2000, a huge Spanish omelet is cooked. Two important ingredients
of an omelet the Spanish way are spuds and eggs.

The crox-bitch is a variation on the crox-mister [crox-monsieur], a croque monsieur [a toasted ham and cheese sandwich]
in a saucy coat of whisked egg. Three variations: a coat of egg white, a coat of egg yolk and a coat of yolk and white.

A regular crox-mister has cheese, a slice of tomato and mustard.

Most common variants are the crox-salami and a crox with an extra slice of ham.
A lick of mustard is indispensible.

Prospection - a matter of walking on eggs. The number of broken eggs is reversely proportional to the quality of the work served.
(inevitably, some eggs will got crushed)

The ei-house: the Gent location of Experimental Intermedia, Sassekaai
45. The ei-house is a combination of installation window and residence. [egg in Dutch is 'ei'  => ei-house equals egg-house]

The third edition of the installation window - Schrattenberg Nucleus &
Schrattenberg Periferie (1997) - is a collaboration between Croxhapox and
Experimental Intermedia. During the second edition also (1996) EI introduces a series of artists:
Phill Niblock (founder and promotor of Experimental Intermedia), Jens Brand (D), Maria Blondeel, Zjuul
Devens and Harald Kubiczak (D).

2006 In 2006 gaat het strikt genomen niet om eindejaarspresentaties. De projecten van Sarah Westphal (DE) en Jamez Dabramski Dean volgen het verloop van het reguliere programma. Van 18 juni tot 9 juli zijn er projecten van CarianaCarianne, Dianna Frid en Debra Tolchinsky. De presentatie van Sarah Westphal, Het Borstenorakel, een video, is in de kubusruimte. De presentatie van Jamez DD, My Modern Holocaust, in een smalle, speciaal voor zijn presentatie ontworpen annex in de grote zaal achterin.
2007 crox 219. KASKweek, in croxhapox van 24 juni tot 15 juli. Boris Van Acker (Boris Ljugov), Annik Lauryssens, KIm Vlaeminck, Kwinten Vercaemer, Rob De Schutter, Sarah Westphal (DE), Jamez Dabramski Dean. Afstudeerprojecten 3D KASK.
Tijdens Gentse Feesten 2006 had Boris Van Acker een project op de instalraamlocatie in de Onderstraat gehad. Met de presentatie van zijn afstudeerproject is het definitief Boris Ljugov. Sarah Westphal heeft haar presentatie op twee locaties. De projectie in de grote zaal voorin verwijst naar het eigenlijke werk dat in een pand in Ham gerealiseerd werd. In de kubusruimte is het tabula rasa van Rob De Schutter, op het beeldscherm in de mediaruimte een werk van Kwinten Vercaemer, in de corridor foto's van Kim Vlaeminck en in beide grote zalen presentaties van resp. Annick Lauryssens en Jamez Dabramski Dean. De andere eindejaarspresentaties van 3D (Sarah Dhont, Leen Persoons, ...) vinden in Netwerk plaats.
Tijdens de Gentse Feesten volgt een filmweek. Er worden 3 films getoond, 'Lignes. En quête d'une mémoire' van Elias Grootaers, Juliette van Nathalie Teirlinck en Vaar'wel van Benjamin Wylin. De film va Wylin maakte deel uit van de presentaties in Netwerk.
2008 Drie KASK jury's: Carole De Backere (masters Beeldhouwkunst), Berten Jaekers (masters MMV) en Lisa Colpaert (masters mode). Het afstudeerproject van Lisa Colpaert is daarbovenop ook nog eens geselecteerd voor het concours Horlait Dapsens. Ze is een van de laureaten van het concours. Eind juni volgt de KASKweek, dit keer een door Laura van gemaakte selectie uit alle afdelingen Vrije Kunsten: Michiel Ceulers (Schilderkunst), Sanne De Brabandere (Beeld & Installatie), Berten Jaekers (MMV), Simon Halsberghe (Mediakunst) en Sofie Van der Linden (MMV). Ander verschil met 2007 is dat de presentatie dit keer beperkt blijft tot de periode van de KASKweek. Het project heeft een schaduwzijde, wat het duidelijkst tot uiting komt bij de presentatie van Sanne De Brabandere. Zij heeft haar werk op een externe en een interne locatie te presenteren, wat afbreuk doet aan de presentatie. Externe locaties worden uit de eindejaarspresentatie geweerd, dat is de nieuwe modus vivendi.
2009 nada
2010 12 & 13 juni. 4de fotografie DKO Offerlaan. Jury en presentatie.
18 tot 20 juni: Saidya Vanhooren en Simon Van Parys, masters beeldhouwkunst KASK. Jury en presentatie.
24 tot 27 juni. 2de bachelor MMV KASK. Presentatie.
2011 Raachel Clinckspoor en Carolina Mosquera (Beeldhouwkunst) en Meggy Rustamova (MMV). Jury en presentatie.

crox 18 - 25 instalramen in de Gentse binnenstad (september 1991)
concept: Frank Van den Eeckhout en Hans van Heirseele

De Gentenaar (vrijdag 27 september 1991): KUNST IN HET UITSTALRAAM:
GOEDE ZAAK VOOR DE WINKELS. -->Pültau

GENT- Als u de komende weken uit winkelen gaat, en u komt plots voor een etalage vol vreemde en onverkoopbare dingen te staan, dan is er veel kans dat u Kunst tegen het lijf gelopen bent. Heel wat winkels hebben namelijk een deel van hun uitstalramen gereserveerd voor een tentoonstelling: En Passant. In totaal 25 kunstenaars of kunstenaar-duo's hebben evenveel uitstalramen van hun bijdrage voorzien. Het is een aardig, wat ludiek initiatief geworden.
De organizator is vzw Croxhapox. Vroeger had die vzw een onderkomen in een pand op het pleintje achter de Sint-Jacobskerk, nu luidt hun adres: postbus 608. Ze zijn dus dakloos; vandaar misschien wel het idee voor
die straatexpositie.
De kunstenaars zijn niet onmiddellijk beroemdheden, dat is ook niet de bedoeling. Croxhapox wil vooral jonge mensen een forum bieden.
Het vertrekpunt ligt in de Sint-Pietersnieuwstraat, in de Backstage. Daar kan je een plannetje of een katalogus krijgen. Daar ook opende Jan Carlier vorige week de tentoonstelling. Hij slingerde een reusachtig gewicht door het glas aan de straatkant. Aan de ketting van deze reuzeslinger hangen twee veertjes: het werk is een metafoor voor de kunst die vanuit haar elitaire ruimte naar de straat wil toespringen. Het devies bij uitstek van deze tentoonstelling.
Vandaar ga je op stap. Langs Marc De Roover die wormen in turf uitspreidde in de etalage van Sensa en langs Renee Lodewijckx, die je aangaapt vanop videoschermen, geplaatst tussen een familie reuze speelgoedkonijnen op een bodem van konfetti: de kunstenaar als carnavaleske nar.
Veel werken maken de etalages een stuk attraktiever, ze brengen er aksenten in aan. Ze geven er een meerwaarde aan, maar die meerwaarde is niet altijd van artistieke aard. Hun verleidelijkheid is van dezelfde
orde als die van een mooie etalage zonder mee. En mooie etalages waren hier al, ook voor deze uitstalramen tot instalramen werden omgedoopt. Misschien dat hier een aantal kunstenaars een ideale branche hebben
gevonden./ Johan Van Geluwe levert één van de sterkste momenten. Achter de onderste vensters van het poëziecentrum legde hij twee kransen: een rouwkrans achter het ene, een lauwerkrans achter het andere. De vensters zijn laag geplaatst, tegen de straat aan, zodatje de indruk hebt in katakomben binnen te kijken. Maagdelijk toegedikte katakomben dan, want buiten de kransen zelf is alles in het wit, ook de lintjes. Het
interessante eraan is dat Van Geluwe met de kontekst speelt, in casu de poëzie. Hij verbeeldt haar kille glorie, schoon en steriel.
De tentoonstelling mag er best zijn, gewoon al om het charmante idee waardoor ze ook niets vermoedende passanten met kunst weet te vangen. Verleidelijk en verwarrend is dat, omdat je plots met iets anders wordt
gekonfronteerd, daar waar je pasklare produkten, ondubbelzinnige dingen verwacht. Jammer misschien dat er te weinig met die idee van het uitstallen gebeurt, want dat is juist het spannende van het koncept.
Het is vreselijk exhibitionistisch, als je er even op doordenkt.
Verder is En Passant vooral een goede zaak voor de winkels. Ook wij hebben weer een paar leuke zaakjes ontdekt. Geen kwaad woord dus. (DP)

Het Volk (september 1991): NIET ZOMAAR UITSTALRAMEN
En Passant⁽¹⁾ staat op straat, maar brengt toch vijfentwintig instalramen met artistieke aspiraties
auteur BLG
GENT - De vzw Croxhapox, die jonge kunstenaars een plateau wil bieden zonder daar per se munt uit te slaan, zit op straat.
Van de nood werd een deugd gemaakt, een motivitaie was gauw gevonden en het voorbije weekeinde werd de argeloze winkelwandelaar "En Passant" verrast door 25 op zijn minst ongewone uitstalramen.
Het werk van de deelnemende kunstenaars is, enkele uitzonderingen daar gelaten, aan de middelmatige kant.
De straattentoonstelling werd vrijdagavond in Backstage geopend met de voltooiing van het werk van Jan Carlier. Een roestijzeren bol was aan een ketting opgehangen voor het raam waarop een groot vizier getekend stond. Carlier en zijn lief kregen de eer er de ruit mee aan diggelen te gooien.
"In een tijdperk dat kunst steeds meer gesacraliseerd wordt, met musea als nieuwe tempels en galeriehouders al te vaak als hogepriesters, willen wij kunst een essentieel deel laten zijn van het dagelijkse bestaan", zo klinkt de motiviatie van dit opzet in de fotografische mooie catalogus. Wat daar dan concreet van gebakken wordt, laat echter veel te wensen over. De assemblagetechniek viert schijnbaar weer hoogtij. Fragmenten uit studies en oefeningen werden op een hoopje gegooid en van een transparante titel voorzien in de hoop dat het hiermee tot de hedendaagse kunst zou gerekend worden: "Installatie in abstracto" van Jules De Ranter in Double Face, Trommelstraat 4, en "En de zomer is weer bijna voorbij" van Nora De Rudder in Sjapoo, Sluizeken 29.
In de etalage van Sensa (Lammerstraat 17) legde Marc De Roover honderenelf slangen in gebakken klei op een turfgrond. Veruit de mooiste installatie, zeker voor de herfst- en wintermode. De link met de winkel wordt ook gelegd in de installatie van Guy Bleus (Imschoot-uitgevers, Onderbergen 39), die enkele turven uit de wereldliteratuur in een schrijn nagelde en ze met verf telijf ging. Het surrealisme van boven een kinderbed zwevende poppen in een door een aardbeving geteisterde kinderkamer brengen we dan weer minder vlot in verband met vegetarische restaurants (Edwin Carels, Avalon, Geldmunt 32).
In Club (Korenmarkt 1) assembleerde Rudolf De Greef "In-zicht/Uit-zicht" met de daar afgedankte postkaartenhouders. Binnen verontschuldigen zaakvoerders zich voor eventuele ongemakken bij de vewingen.⁽²⁾ De leestekens van lo⁽²⁾ Gonnnisen (Onderstraat 26), met een tussen haakjes geplaatste roos, zijn dan een aangenaam rustpunt.

(1) De auteur bedoelt Croxhapox staat op straat.
(2) Vewingen. Er ontbreken wat letters. Een bijzonder kritische doorlichting, niet helemaal onterecht overigens, terwijl het arrogante toontje van BLG tegelijk een zekere vooringenomenheid suggereert.

Gazet van Antwerpen (12 oktober 1991): "En Passant": 25 instalramen in de Gentse binnenstad
auteur: JPA
Croxhapox is een niet commerciële vereniging voor kunstpromotie die aan hedendaagse kunstenaars uit de meest diverse disciplines een plateau buiten het gevestigde circuit aanbiedt. Een van haar doelstellingen is de kunst een essentieel onderdeel te laten zijn van het dagelijks bestaan. Op die manier werden bij een vorig project affiches in de stad opgehangen.⁽³⁾
Ook "En Passant", een verzameling van 25 instalramen, doet geen beroep op sacrale cultuurtempels of dure galereien, maar gebruikt de straat als drempelloos toegankelijk museum. In 25 uitstalramen van de Gentse binnenstad hebben evenveel kunstenaars voor eigen werk gezorgd; het biedt de mogelijkheid, onderweg naar om het even waar, "en passant" een hedendaags kunstwerk te bekijken. Dialoog, engagement of knieval worden daarbij voor de rekening van de toeschouwer gelaten.
Tussen de produkties zijn enorme verschillen. De kunstenaars hebben de vrije hand gekregen om vrij te experimenteren. De tentoonstelling moet dus niet als één geheel worden gezien, het is veeleer een ingewikkeld conglomeraat van tekensystemen die elkaar aanvullen, tegenwerken of wederzijds beïnvloeden.
Deze veelheid van media, tekens en codes past perfect in het moderne stadsbeeld dat eigenlijk een geheel is van assimilatie van tekens. Kunst in de stad is zeker niet nieuw als project en de artistieke waarde van deze "tentoongestelde" instalramen zijn sterk variërend.
Een greep uit het heterogene aanbod: Renee Lodewijckx heeft in de Bagattenstraat een leuke installatie gemaakt met een doodskist en een video, Guy Bleus heeft in Onderbergen boeken in bomen gehangen, Johan Van Geluwe kleedde het Poëziecentrum met een lauwerenkrans vernuftig in.
Het huis van Willem Buijs in het patershol⁽⁴⁾ is altijd het voorwerp van een instalraam, maar voor de gelegenheid heeft hij er een "itinerarium" van gemaakt. Nora De Rudder toont in het Sluizeken een bizarre compositie van duifvleugels en een beeld, Sjoerd Paridaen en Erik Lagrain hebben in de Ottogracht mooi opsmukwerk verricht en Philippe Flachet stelt in de Kammerstraat een constructie van lampen en emmers voor. JPA
/de foto bij de recensie komt uit de catalogus en toont Willo Gonnissen tijdens de opbouw van zijn instalraam op locatie Onderstraat 26/

(3) JPA bedoelt de eerste editie van crox 17, het foto copy art project.
(4) Willem Buijs (NL) woont in Middelburg. Het permanente instalraam is er een van Philippe Flachet die voor de verandering op een andere plek aan de slag ging.

catalogustekst auteur: Guido De Bruyn
EN PASSANT
Blauwe hardsteen is een koud materiaal. Zou het misschien daaraan liggen? Drempels worden er meestal van gemaakt. Een meestal liggen die dingen nog te hoog ook. Vooral bij musea & galeries voor hedendaagse kunst. De blauwe hardsteen ligt er schier onbevlekt. "De mensen lopen hier gewoon voorbij, meneer!" Terwijl ze wél halt houden voor het eerste het beste uitstalraam. Want kijken kost niets.
Zie, dachten de stichters van Croxhapox (een galerie zonder galerie, zonder die blauwe hardsteen dus): als de berg niet naar Samson komt, gaat Samson naar de berg. Een voorwaar stichtende gedachte. Laat x-aantal kunstenaars installaties maken in uitstalramen. De spontane kijkrefleks van de man in de straat doet de rest. Een beetje hedendaagse kunst is altijd meegenomen. En passant. "Ge moet er maar op komen he meneer."
(niet in de catalogus opgenomen)

Deze encyclopedie, die van Diderot en d'Alembert en de Standaard Encyclopedie in 15 delen uit 1969-1974.
Les planches de l'Encyclopédie van Roland Barthes.
In LAMA CHINA (Zeventien Robots 2, croxhapox 2015) situeert Sébastien Conard de publicatiehistoriek van dit artikel. Eerst figueert het als 'Image, raison, déraison' in L'Univers de l'Encyclopédie: les 135 plus belles planches de l'Encyclopédie de Diderot et d'Alembert, een publicatie van Roland Barthes, Robert Mauzi en Jean-Pierre Seguin uit 1964. Later wordt de tekst opgenomen in Le degré zéro de l'écriture suivi de Nouveaux essais critiques (Le Seuil, 1972), dit keer met 'Les planches de L'encyclopédie' als titel. In 1989 volgt nog een heruitgave, Les Planches de l'Encyclopédie de Diderot et d'Alembert vues par Roland Barthes (Editions Associatives Les Amis de Jeanne et Otto Freundlich, 1989). En 'waarschijnlijk ( ) voor het eerst in het Nederlands': de vertaling van Sébastien Conard, opgenomen in ZR2. Over die vertaling en LAMA CHINA schrijft hij: 'Voor de voorliggende vertaling van Barthes' essay vertrok ik louter vanuit zijn artikel zonder mijn eigen tekst verder af te stemmen op de feitelijke, encyclopedische prenten die hij bespreekt. Mogelijk stemmen sommige, beschrijvende passages daardoor niet meer helemaal overeen met die beelden. Uiteraard had ik dit makkelijk kunnen vermijden door de afbeeldingen secuur na te gaan en mijn vertaling bij te stellen. Doelbewust bekeek ik de illustraties echter pas na mijn vertaalwerk. (De prenten uit het werk van Diderot en d'Alembert zijn trouwens online te bezichtigen op http://planches.eu). Het idee was ( ).'

1996. crox 56, installation window at Onderstraat 26. Installation of light with several slide projectors. The project is rife with problems. The fuses fail, time after time, and it all ends with nothing to be seen apart from a few steel racks and malfunctioning projectors. 
Afterwards, the racks end up in the garden workshop in Aannemersstraat 54.
1998. crox 71, presentation in the basement of Aannemersstraat 54. Slide projection which can also be seen as a light installation. 
2006. crox 188-6. Brainbox, first edition, unit 6. With Alda Snopek and Merlin Spie.

Breath From A Warm Locale, crox 459, coproduction with Parkingallery and Asayeshgah Projects. Islamic Star (2005), 5'30". Show in the hall, close to the entrance, with a flatscreen. Excerpt from the accompanying note: 'In Islamic Star', the figure is showing the stigma of an Islamic star on his shirt. With an M for Muslim on the star symbol, similar to the ones that German Jews were forced to wear during Nazi-regime. What does it mean, if I, a male artist, put myself in the position of a "criminal" and a negative element in society? Does this mean to repeat the aggression of Western society and direct it against myself as an act of catarsis? It is quite unusual, for a male artist, to work with his own body, in this sense of course, beyond the fetish. Therefore, I think it is an interesting question in terms of analyzing the position of migrants, especially if you compare my auto-aggressive performance to the ones of the female artists since the 70s."

Coördinatie van crox 397, een door Marlène Elgueta Aguilera en Ruggero Pini gerealiseerd project met werk van de Braziliaanse favela kunstenaar Jose Cleiton Carbonel. Januari-februari 2012.

376. Instalraam Onderstraat 26. Window project. Augustus – september 2011.

     [Anoniem eerste helft 21ste eeuw, blz. 280–281] Roubaud La manière Roubaud, zoals te berde gebracht tijdens het gesprek met Ilse Ermen: faire la poésie en marchant, en courant les rues, l'impromptu des pas, rythmer les phrases. [ ]

     Op de derde verdieping, in de lokalen van Constant vzw, is een workshop en in het kantoortje op het gelijkvloers een Q-O2 sound performance, er is kortom een gezellige drukte zoals die ontstaat telkens als mensen samen dingen gaan doen, het afbreken van een muur, met pantserwagens een grasveldje op orde brengen, pannenkoeken of flensjes bakken of in een aula gaan zitten om er naar een geanimeerde discussie over het nut van vleermuizen te luisteren, op café naar de finale van de Champions League kijken of deel uitmaken van een leesgroep die zich over de poëzie van Celan buigt, of Rilke desnoods, of alle andere dingen die je samen kan doen, en dat is niet weinig, en hier dus, zonder de stichtelijke overweging dat de homo sapiens in een televisekijkend dier veranderde, dat het gezamenlijk kijken naar televisioenen de soort zo ging bepalen dat het in lam kijkvlees veranderde, op de derde verdieping van een gebouw dat straks tegen de grond gaat, hier, ergens op een plek in Brussel, staan lui van wie je niet weet of ze elkaar al eens eerder ontmoet hebben –in het meest plausibele geval kwamen ze op de workshop af zonder te weten of anderen dat ook zouden doen– over draden en instrumenten gebogen en nog meer dingen waarvan elk detail benoemd kan worden, blauw, rond, dik, dun, langwerpig, rechtlijnig, smal, het kan benoemd worden, het bestaat niet en toch kan het benoemd worden, het is futiel en toch heeft het een benoeming, het is krankzinnig, onnozel, het is op z'n zachtst gezegd bizar, en zo is ongetwijfeld de schrijfmachine ontstaan, met de overweging dat het ook op die manier kon.

     schrijfmachine Erika Underwood, een alter ego van Ilse Ermen, artist in residence on third floor.¹
     En Suisse, dit elle, (ou plutôt à Basel) elle sait au moins deux papeteries où on vend des rubans pour sa machine à écrire. In Brussel zouden er ook enkele adresjes zijn, eentje in de Stormstraat, een ander in Chaussée de Charleroi, vlak bij de Louizalaan, en nog een winkeltje, vlakbij, un truc vieux sur le grand boulevard, le Boulevard Anspach, ze preciseert waar 't zich bevindt: entre Aneessens et Bourse. [ ]

     [1] De derde verdieping van Zennestraat 17a Rue Senne, Brussel Bruxelles, 2009. Ilse Ermen, die later zowel in Berlijn als Brest woonde, misschien ook weer in Basel of in Brussel, werd ongeveer in hiervermelde periode door Reinhard Doubrawa aan croxhapox voorgesteld.

Net vandaag hadden we het er over, Kris, Colette en ik: de mannelijke verbeelding is pornografisch. Pornografische nude shoots zijn ongetwijfeld eerst en vooral het werk van eenduidige, narcistische, puberale ego's, lui die in de innerlijke huishouding nooit doordrongen tot het vrouwelijke element, het slechts als beeld voor zich hebben en het subject, de ander, ook alleen als dat beeld kunnen gebruiken, het object, een substituut zonder inhoud. Als de mannelijke verbeelding pornografisch is, laten we aannemen dat we het op z'n minst daarover eens zijn, hoe zit het dan met de vrouwelijke verbeelding? De vrouwelijke verbeelding is erotisch. In de sappen van de vrouwelijke verbeelding is altijd het spectrum van het gevoelde, onzichtbare totaalbeeld. Het mannelijke element is pornografisch, het vrouwelijke erotisch. Wat in het ene spectrum onvermijdelijk door de retoriek van macht en dwang gecorrumpeerd wordt, is vloeibaar en volstrekt weerloos in het andere. Alleen in die bijna volstrekt weerloze en van retorische mechanismen gespeende, slechts door bevloeiing aangeraakte leegte wordt het tegenbeeld van de bedoeling erotisch.
Room, het kubusproject van Klaas Vanhee, crox 491, speelt met beide elementen. Ook crox 440, een project met werk van Ivan Adriaens, speelt met beide elementen.

1994-2004. De introspectieve esoterie van Dirk Peers.
2012. Een project van Robbert & Frank en Frank & Robbert. Frank verdiept zich in horoscopie en aanverwanten.
2015. Een project van Bristol Diving School. Erial Sutra: Speculative Ceromany. Het lukt me niet om ook maar een yota te begrijpen van de bedoeling, maar dat is natuurlijk ook net de bedoeling.

Phaedra, een productie uit 1995 van National Theater Craiova in een regie van Silviu Purcarete. TVF art doc cinema. Gefilmd in 1995 in K.I.T. & Kanonhallen te Kopenhagen. De productie zou gebaseerd zijn op teksten van Euripides en Seneca.

Title of a performance by Jan Carlier
(crox 18 - En Passant): during the opening festivities in Backstage he throws a
metal sphere through one of the window panes.

A few months earlier (15 May 1991) the
time at Beverhoutplein came to an end. The foundation is homeless. Exit Sint-Jacobs.

At
the ground floor of the building at Sint-Jacobs an ethnic specialty shop,
Zahia, has found its home. The crox space was at the first floor.

May 1992: exit Signos. A negative advice
from Jan Hoet sr. This puts an end to a megalomaniac and interesting project Frank
and Hans had been working on for two years. Nevertheless, in 2001 the project has
gone through, albeit not under croxhapox’ guidance. The title had changed to Over
The Edges.

November
1992: exit FF. Frank leaves the board. The failure of the KNUTS
project is one too many. He leaves and concentrates on animation movies.

June 1995: exit Guido De Bruyn. Not for
long though. At the end of 1996 he joins the gang again. He is also involved in
re-starting the activities in the basement of Aannemersstraat 54, the second
crox-location.

September 1996: Van Bogaert (crox 51, temporary
team member) is thrown out.

January 1999: Michaël Borremans leaves
the team. He became a member of the crox-team in 1996, after his first crox-solo.
Has been a member of the board since 2006.

April 1999: Marijke Bontinck, later
working for Atelier 304, leaves the team.

October
1999: exit van Heirseele. He moves to Spain. From October 1999
till mid 2001, Croxhapox vzw is run by Kristel De Buck, Ward Denys and Sjoerd
Paridaen.

June 2000: exit Marc Maet. He decides to
make an end to his life.

Autumn
2000: exit croxhapox. The foundation’s activities stall. No
place, no money, no future.

Same time: exit Huize Jacobus. Herman commits
suicide.

2003: after a short time as a member of
the crox-team, Bram Dujardin has had enough of it.

June 2003: exit Dirk Peers. Heart
failure.

September 2003: Walter van Boven (NL) draws
out of the project in Lucas Munichstraat. It would have been the first project
in Lucas Munichstraat.

1 March 2004: Ron Huebner (Can) dies
after have been hit by a car in Amsterdam. Crox 111 (an installation window) is his last project.

May 2004: The artistic leader proposes a
new plan: efforts will be directed more to involvement, effectivity and
attitude. The team
implodes. Ward, Raphaël and Robin leave. The new direction
is ok for Ward but he can’t find the time to keep on working in the team. Till
the end of 2004 Hans and Anja run the shop. Gerd stays aboard, though he too
can’t find much time to put in.

March 2005: Ante Timmermans is disturbed
by the water problem. Three days after the opening show of Crox 136 he quits.
Anja leaves the team.

27 January 2006: exit Dirk D'hoe, member
of the board from the end of 2003 till early 2006. He is no longer a member of
the association.

25 October 2015:
Van Ryssen dies of a nasty insect bite. His goddaughter inherits his art
collection and sells all of it to support croxhapox. All memories of VR are
whiped from the record so the bugs won’t know where to bite.