encyclopedia

Titel van een film van Cathérine Lommée. Gedraaid in Tsjechië in 2008. Of: het gesprek met de arend.
Crox 275, oktober 2008.

1994. In het souterrain van Aannemersstraat 54 komen hallogeenlampen. Het is een bizarre constructie. In beide kamertjes, het kamertje voorin, straatkant, en het kamertje achterin, tuinzijde, komen vlak tegen het plafond aan buizen te hangen die normaal gesproken voor wateraf- en toevoer gebruikt worden. In de buizen, parallel aan de zijmuren van het pand, is een bedradingscircuit dat hallogeenlampen voedt. De lampen, het zijn er acht als ik me niet vergis, gelijk verdeeld over het kamertje voor- en het kamertje achterin, zijn met een klem aan de buizen vastgemaakt. Een constructie die door Erik Van Belleghem (vader van Bram en Emke) bedacht wordt.
In 1996 worden de buizen en de hallogeenlampen weggehaald en vervangen door neonlicht.

2009. Brainbox2, unit 8 (Hans De Meulenaere en WELD): in het door Stefaan Dheedene en Steffie Van Cauter gebouwde houten hok, dat gekanteld op een van de zijstukken komt te liggen, worden hallogeenlampen geplaatst die het hok van binnenuit verlichten. Robbert en Frank recupereren de lampen, of wat er van overblijft, want nog tijdens de presentatie van unit 8 gaan er een aantal stuk.

2007. crox 186, 'What about Croxhapox', a mail art call. Hammond, if I'm not mistaken, is the pseudonym/alter ego of a Japanese mail art artist.

de gebruikelijke handelingen

zondag 20 maart 2011 /notitie/

Cijfercode. Poort openen. Lichtschakelaar gang. Handtas & schoudertas op bierbak. Lichtschakelaar mediaruimte. Achter barmeubel doorstappen. Barkruk verplaatsen. Er een bezem bijhalen. Vloer vegen. Veel rommel. Peuken, plassen, papier, nootjes. Barkrukken en stoelen uitlijnen. Wireless inschakelen. Vuilblik. Peuk oprapen. Afval op vuilblik vegen en in vuilniszak kieperen. Schakelaar keuken. Koffiemachine bijvullen. Knop boiler op 80°. Vuile of gebruikte glazen en asbakken naar de pompbak verplaatsen. Barmeubel poetsen. Kopje koffie, sneetje kaas, een wortel. De trap naar het kantoortje. Hier een stekkerdoos activeren. De neonsculptuur licht blauw op. In de grote zaal een lichtschakelaar. In de Thomsenruimte beamer, dvd en geluid. De remote gebruiken om de lichtinstallatie te activeren. Door de corridor stappen. Er een plooiladder bijhalen. Opnieuw door de corridor stappen. Activeren beamer en dvd in de zaal met het werk van S. Kutter. Een peuk oprapen. De ladder in de nis naast de toiletruimte plaatsen.

zaterdag 14 februari 2009 /crox-box/

De gebruikelijke handelingen. Van die handelingen is er nooit een de
eerste, behalve de eerste, en nooit een de laatste, behalve de laatste.
Het zijn dezelfde als vorige week en tegelijk zijn het toch andere
handelingen. Die redenering hebben we aan een Griek te danken: je kan
geen twee keer dezelfde poort openen, geen twee keer dezelfde afstand
afleggen, geen twee keer dezelfde gedachte hebben of aan hetzelfde
denken, geen twee keer dezelfde afspraak vergeten, geen twee keer
hetzelfde jasje aan hebben, geen twee keer dezelfde vloer vegen en twee
keer hetzelfde stof bijeenvegen kan evenmin. Daartegenover staat dat het
telkens weer dezelfde handelingen zijn, dezelfde poort (die met een
makkelijk te plaatsen tijdverschil van amper enkele uren nog wat meer
dan gisteren aangetast is door wind en regen), het gebaar is hetzelfde
en het is bovendien ook nog eens dezelfde hand die een sleutelbos uit de
vestzak opdiept. Dat is zo een van die zekerheden. Want... 'als je weet
dat hier een hand is'... Eerste zin van Over Zekerheid.
Ludwig Wittgenstein. Trouwens, heb geen tijd gehad om een andere
vestzak aan het jasje te naaien. Was nergens voor nodig trouwens. En net
als gisteren betreed ik geen kerkje in Noordelijk Brabant, geen
hacienda in Patagonië, stap ik niet uit een Jeep in Centraal Congo en
bevind ik me niet in een vlucht van Ryan Air boven de suikertopjes van
het Alpenmassief maar betreed ik voor de zoveelste keer het
fabriekspand, via het woonerf, via het woonerf, een andere in- of
uitgang hebben we voorlopig niet want het trapgat is dicht getimmerd.
De volgorde van de gebruikelijke handelingen varieert. De handelingen
kortom zijn dezelfde, de volgorde niet. Vandaag maak ik eerst licht in
de kubusruimte nadat ik de schoudertas op een van de bierbakken heb
geplaatst. In de hall verplaats ik een stoel. Ik stap door de corridor
en activeer de apparatuur van de zesde brainbox-unit. De beamer van L'Homme Dix Heures Pile maakt een steunend geluid. Knopjes indrukken en wachten tot het
beeldscherm van de laptop oplicht. Duurt een tijdje. Ik stap naar de
grote zaal, steek het licht aan. Op wat verfschilfers na is niets naar
beneden gekomen. Bezoekers betreden de hall, schoorvoetend, ze zijn
nooit eerder in croxhapox geweest, 't is een jong koppel en geen
achterban, van Mil noch Haritz weten ze af. Ik activeer de
internetverbinding en ga in het keukentje aan de slag, steek een sigaret
op en deponeer Heimelijke Vreugde 1 bovenop het dossier.

zondag 17 januari 2010 /crox-box/

de gebruikelijke handelingen /gebruikelijk als buitenkant van onbestemd:
onbestemde handelingen; onbestemde neutraliteit: een onbestemd
Etcetera; de onbestemde criteria/ vaagheid
De gebruikelijke handelingen zijn duidelijk. Ze kunnen met gebruik van simpele middelen beschreven worden. Klare taal.
Bijvoorbeeld:
stap op de poort toe (ik stap op de poort toe): tik de cijfercode in
(ik tik een cijfercode in): open de poort (ik duw de poort open): stap
tussen de slabs (er volgt een korte overpeinzing met betrekking tot deze
handeling, kort zou eventueel vervangen kunnen worden door onbestemd):
herhaal deze handelingen (dat doe ik niet): plaats de zwarte schoudertas
op het glimmende barmeubel: neem de trap naar het kantoortje en
activeer de projector (Pries heeft dat keurig voorbereid, alles is zoals
het moet): activeer de wireless.

vrijdag 27 november 2009 Yoshimasa Matsumoto

Een gat in de betonvloer boren.
Met een vod (een geruite vod) het betonstof wegvegen.
Een zware ijzeren staaf in het gat stoppen.
Infanta
Margarita (ze heeft een opening in de linkervoetzool, in de rechter ook
eigenlijk) over de staaf schuiven. Zo is er geen gevaar dat het kind
omver tuimelt.
Naar de blauwe werkbak stappen. Zich over de werkbak buigen, er iets uit tevoorschijn halen.
Naar de trapladder stappen, de plek opmeten waar het schilderij aan de muur komt. Regen ratelt over het dak.
Het
schilderij, had Yoshi uitgelegd, komt zo hoog te hangen dat het gelaat
van de geportretteerde - een neef van infanta Margarita, in het
origineel van Diego Velazquez zit het joch op een paard - net hoog
genoeg komt om als hoofd plus romp zichtbaar op het onzichtbare paard te
zitten.
Een boormachine optillen. De boormachine toch weer op de
vloer leggen. Eerst de boor, size 14, afstoffen en opbergen. Dan de
boormachine verplaatsen.
Een kort stukje van een rol papiertape
scheuren. Het gat boren. Een plug in het gat aanbrengen en in de plug
een vijs schroeven. Het schilderij ophangen. Het hangt scheef. Er een
tikje tegen geven. Het hangt recht.
De positie van infanta Margarita aanpassen.
Het aantal modificaties is beperkt, tot veel meer dan een draaibeweging is het kind niet in staat.
Veertien jaar is ze, zei Yoshi.
Uiteindelijk
toch maar zoals ze eerst stond. Dan het andere schilderij. A portrait
of Yoshi's youngest son as A Spanish Prince. The portrait is a
remarkable one.

(Gr. used or pronounced only once). Word or term which appears only once in a body of text or with a specific author.  (Lexicon van literaire termen, blz. 196; Martinus Nijhoff/Wolters Plantyn, 1998)

HA PAX / LE GO ME NON Veva Leye, an edition of het balanseer. Book presentation on november 8th of 2018, Zilverhof 34. see Leye, Veva

Not really what it was meant to indicate in a 2006 project by Leentje Vandenbussche, part of the sequel of the BASICS 2 presentation. As it turned out Leentje had made a  disappearance performance of it: a certain amount of words of WAITING FOR GODOT that disappeared, soon after they were mentioned for the first time.

second half of the word croxhapox

In het eerste deel van Nausea (>Libens, Oona), de zone net onder de waterspiegel, treden zeepaardjes aan, schelpachtigen, plankton, een garnaal en een school haringen. Zonder special effects, hoogstens door gebruik te maken van achter elkaar hangende doeken - in één van de doeken is de school haringen uitgesneden, in de andere niet - suggereert het licht- en schaduwspel de omvang en diepte van de haringschool in een simultane choreografie die, zoals een van de stemmen aangeeft, niet eens door het Chinese model geëvenaard wordt.

Herringtrade and The Imagery (Haringhandel en de beeldspraak), een reeks gedichten die ontstaat tijdens het tot stand komen van En Passant en de eerste editie van crox 17. L=A=N=G=U=A=G=E poetry zonder dat de auteur zich hiervan bewust is. Gepubliceerd in De Brakke Hond, nr 36, 1992.

3 oktober 2008, concertavond met Robert Curgenven (AU) en HATI, een Pools duo.

Iets van en iets over Martin Heidegger, zo begint Waadruim : Legenda van Nicolas Leus, het zevende crox-boek.
'De leegt is het bevattende in het vat.'⁽¹⁾ (Martin Heidegger, Het ding)
'Bij de legendarische wedstrijd van Hamburg SV tegen FC Barcelona in het begin van de jaren zestig stootte hij van opwinding zijn theekopje om.' (Rudiger Safranski, Heidegger en zijn tijd)

(1) Dit sluit aan bij het elfde fragment van de Tau Te Tjing, hier in een vertaling van Lucas Lambrechts (Tau Te Tjing, het boek van Tau en diens werken, Uitg. Kultuur van de Stilte, Haasrode 1975):
Men hoopt klei op en maakt vaten;
maar de leegte, die omsloten wordt,
maakt dat de vaten bruikbaar worden.

Sophie Nys, Die Hütte (2007). --> Nys

Peepshow 4. Gefilmd in Kanonhallen te Kopenhagen in 1994, gerestaureerd in 2009. Duur: 48'. From Svend Thomsen's TVF art doc archive.
 image: tvf art doc cinema

1998. Triptych. crox 78, foto-project with works by Marc De Clercq, Frederik Cornelis and Anja Hellebaut.
2003-2005. Member of the crox-team. In that capacity she takes care of mailings and the lay-out of a series of crox-cards (crox-cards 21>28). Team meetings at her home. In the second half of 2004 the team is reduced to van, Anja Hellebaut and Gerd Ververs.
2005. crox 142, photos. At the same time there is a project by Samir Boudia.

Vele hammen maken nog geen zwijn. Sheldon Siegel heeft de B-kant van crox-vinyl 2 (2013), een coproductie Smeraldina-Rima / croxhapox. De A-kant biedt Throw Down Your Hammer and Sing van Nate Wooley, Fred Lonberg-Holm en Jason Roebke. Artwork: Hannelore Van Dijck.
17 november 2013: Smeraldina-Rima concertavond met Sheldon Siegel duo en Jason Roebke.

29 april - 1 mei 2016. Herzamelen. >Vanhille, Emma
Drie objecten: a/ Bluesfan, b/ Compositie & c/ Pirouette. Over dit laatste werk zegt een van de bezoekers: 'Typisch Gerard.'

I.P.P., Meesterklas Luca, improvisatieproject, 30 maart - 12 april 2015. Hij en Maarten Van Luchene coördineren en documenteren het project.

november 1990 crox 10: BIJNA 10 JAAR COWBOY HENK. Een selectie van het vroege werk van Cowboy Henk.
oktober 1994 crox 22. Eerste project in het souterrain van Aannemersstraat 54. Het project combineert jeugdwerk (1973-1980) met enkele originelen van de prenten die HS vanaf circa begin jaren negentig in Standaard Magazine publiceert. Het project wordt aangekaart in HUMO en De Morgen en gerecenseerd door Danny Dobbelaere, die toen voor Het Volk schreef:

"En Passant. Dat was een route van vijfentwintig 'instalramen' in de Gentse binnenstad. En nu dus een serene tentoonstelling met werk van Herr Seele./ Herr Seele (1959), die dus eigenlijk Peter van Heirseele heet, toont hier werk van 1973 tot 1994. Als snaak van veertien schilderde hij een mooi groepsportret in de traditie van de groten. Het talent van Herr Seele komt pas tot uiting in het zelfportret uit 1977, toen hij studeerde aan de Academie van Gent. Met tempera op paneel schildert hij zichzelf als een prins der kunsten. Het smalle, verticale gelaat herinnert aan de sereniteit van de Vlaamse primitieven of het meedogenloze realisme van Gustave Van De Woestijne. Herr Seele heeft een voorkeur voor zichzelf. Dat milde narcisme leidt tot markante beelden, haarfijne portretten die je raken tot op het bot. Zo is er het grote zelfportret uit 1980: glad, perfect, uitdagend, volkomen uit de tijd, radicaal dus./ De laatste jaren werkt Herr Seele ook als illustrator (Standaard Magazine). Hier kan je enkele originelen bewonderen, zoals het kritische zelfportret Beknopte etiquette voor de zapper. Of hij nu met acryl, tempera of olieverf schildert, steeds getuigt Herr Seele van een groot vakmanschap. Superbe techniek is ook een onderdeel van zijn eigenlijk beroep: pianostemmer. Het trillen van de materie lijkt voor hem primordiaal in een verder aftakelende, nivellerende wereld. Hij voelt zich daarin kiplekker als een redelijke hansworst." - DD

november-december 1997 crox 70: Schilderkunst Hedendaags Belgisch. Eén werkje: een zelfportret. Het werk had eerder al deel uit gemaakt van het solo project in 1994. Kwam twee keer in croxhapox over de vloer, tijdens de vernissage van z'n solo in 1994, net voor sluitingstijd, en voor het hierboven vermelde project, en zei hier later over, grappig als steeds, dat hij in croxhapox helemaal nooit iets gezien had dat hij de moeite waard vond, tot op heden misschien ook wel een van z'n meest interessante quotes.

During TAGMOSIS 2008
at Croxhapox. A project by Mahaworks (Lazara Rosell Albear) and  CiclicRecords (Eli Van de Vondel).
Experimental dance.

crox-box /fragment/
19 December 2008

Juan strides around,
watches, probes. Macharius church's bells are ringing loudly. Emilie pops in,
right in time to see Juan performing. 'I just managed to forget to put in my
lenses,' she whispers. Juan's body is entirely a dancer's one, pliable from big
toe to left nostril, stiff one moment, next elastic as if made from rubber,
fresh latex leaking from the tree like molten gold, then again wooden, a drop
that slows down and thickens and during that thickening suddenly falls,
disappears, changes into a string that breaks in halves, exploding in sudden
movement - a movement joining all movements, sudden, abrupt, a sequence of
round and square, the trained body in a jumble of geometric figures. The
audience has meanwhile grown to more than 30. More people are arriving. Juan
takes a break. He isn't far from the spot where the picture of Lien, taken in
Genova, had been: the photographer lies on a wall, a wall which turns its back
side to the Mediterranean. Juan is close to the wall. He pants, relaxes, looks,
watches, watches the audience, watches the other dancers, it follows from the
essence of his posture, the watching are transformed into the watched by the
act of watching. Slowly, he bends through his knees. Slowly, slower still,
softly like the bending of a century-old branch. The branch squats, sits down.
even slower movements: centuries lean over one another and end up in the
dancer's body. Then, as he lays down, felled by a blow originating from the
paleolithic... a blow from the infamous Urk Piw from the tribe of
boulder-chewing elephant hunters... Urk Piw, the infamous Urk Piw, inventor of
the blow on the mug... Juan gets up, slowly like a reed rising from old, stiff
mud. Then, even more slowly, he sits, explores, remembers how it is to be
growing. There's no hurry. Soil examination takes time. He stares, watches, a
solid, sculpted staring. He gets up half sitting, almost crawling, a moaning
gesture, slow in all divisions and ramifications of that one movement the body
makes, slow in getting up, ultimate bending steeped in a trembling of hopeless
inertia. He threads to the wooden wall, raises the word FINE. Applause
explodes.

historiek van een gebouw of van de functie van een gebouw(1)
Beverhoutplein 7, 9000 Gent
1984: Michaël Borremans hokt op het eerste. Hij studeert op dat moment aan Sint-Lucas, volgt er geen Fotografie zoals abusievelijk meegedeeld wordt op wikipedia, zo'n afdeling hadden ze er bovendien niet, maar Vrije Grafiek.(2)
1985: maart 1985: Hans van Heirseele betrekt het tweede, de kamer boven het kot van Michaël. Michaël herinnert zich later over deze periode dat z'n bovenbuur vaak op bescheiden wijze atonale, contemporaanachtige improvisaties te berde brengt en dit op zowel sopraan- als altblokfluit. Van Heirseele herinnert zich dat de onderbuur over een elektrische gitaar beschikt en daar overigens op net zo bescheiden wijze af en toe een blues deuntje op speelt. Reeds halverwege 1986 is Michaël zelden of nooit op het kotadres.
1988: eind 1988: het pand heeft betere periodes gekend. Van Heirseele, net terug van een lang verblijf in Andalusië, ontdekt dat de eerste verdieping een nieuwe huurder heeft en dat het tweede, waar hij van 1985 tot 1987 woonde, leegstaat. Hij gaat bij de huiseigenaar langs die verdacht weinig interesse opbrengt voor het al of niet verhuren van de kamers op het tweede. In het leegstaande appartement treft hij een matras en wat bierbakken aan, wat aangeeft dat onbekenden de verdieping gekraakt moeten hebben. Hij neemt er opnieuw z'n intrek. Tijdens de winterperiode van 1988-1989 biedt hij gedurende korte periode onderdak aan een graatmager Afrikaans meisje dat aan de heroïne zit, later aan een Madrileen die tijdelijk geen woonplek heeft. Marc Coene kwam op huisnummer 9 wonen, op het eerste. Op het gelijkvloers van huisnummer 7 heeft FF een brocante.
1989: Van begint aan een muurschildering in het trappenhuis van Beverhoutplein 7. De eerste versie van de muurschildering, die zich over alle verdiepingen van het trappenhuis uitbreidt, heeft erotische taferelen, afgeleid van het werk dat van midden jaren tachtig maakte. Tijdens de zomer volgt een tweede versie. Van schildert een tekst van Ezra Pound over de reeds bestaande muurschildering, geen fragment uit de Cantos maar iets uit een Faber & Faber met het vroege werk.(2) De tweede versie van de muurschildering sluit aan op werk dat Merlyn Paridaen eind 20ste eeuw begon te maken, uit het lineaire verloop van de woorden wordt een geometrisch-abstracte compositie gepuurd die het geheel van het trappenhuis neemt. Op het tweede heeft het een witte, op het eerste een zwarte fond. De versie met witte fond dient voor een variant in het trappenhuis van een wonig in Essene, eind 1989, de versie met zwarte fond voor een studie in de toiletruimte van Aannemersstraat 54, zomer 1993. Tijdens de renovatie van Beverhoutplein 7, zomer 1991, worden de murailles op commando van de nieuwe eigenaar verwijderd.
1990: op het eerste intussen belandt een onhandig snuiter die grootse bouwplannen heeft en de verdieping in no time onbewoonbaar krijgt. 16 maart 1990: de eerste expo van croxhapox opent.
1991: 15 mei 1991: laatste moment van croxhapox op Beverhoutplein 7. Met de kleine groepsexpo Zelfportretten, crox 16, nemen de kompanen van het eerste uur afscheid van het pand aan het pleintje.
Circa 2013 heeft Ward Denys zijn kantoor op het eerste van huisnummer 7. Op het gelijkvloers is dan sinds langere tijd een stoffen en exotische spullen winkel, Zahia.
In de zestiende eeuw als ik het goed heb, bevond wat Campo Santo werd, zich op wat tegenwoordig als Bij Sint-Jacobs bekend staat. Later hadden ze er de Botermarkt en er zouden ook huisjes geweest zijn waar schrijvers woonden.

Aannemersstraat 54, 9040 Gent
De burgerwoning in de Aannemersstraat, vlak bij de plek waar tot circa jaren zestig een kasteeldomein was, werd in 1906 gebouwd. De bouwheer is een beeldhouwer uit een geslacht van kunstenaars naar verluidt, die in de tuin een ruim atelier neerpoot met een op het noorden georiënteerd glazen dak van zes op drie meter. In het souterrain verblijven de knechten en dienstmeiden. Kristel verwerft het pand eind jaren zeventig of begin jaren tachtig. Tot begin jaren negentig is er een brocante in het souterrain. Kristel en Hans ontmoetten elkaar eind 1991 in Studio Skoop tijdens de vertoning van Tous les matins du monde.
Eind maart 1993 betrekt Hans het tuinatelier van Aannemersstraat 54, plek die hij tot zomer 1999 als werkplaats ter beschikking zal hebben. Aan het eind van zomer 1994 krijgt croxhapox het souterrain ter beschikking. Erik Van Belleghem, ex van Kristel, springt bij om het souterrain operationeel te krijgen. Guido De Bruyn sluit opnieuw mee aan in het team en verzet zich met klem tegen de eerste expo die er desalniettemin plaatsvinden zal, crox 22, een expo met jeugdwerk van Herr Seele. Andere expo's uit de prille fase van Aannemersstraat 54, tweede locatie van croxhapox, zijn solo presentaties van Dirk Peers en Edwin Carels en een project met kindertekeningen. De eerste activiteiten hier halen makkelijk de plaatselijke pers, meer in het bijzonder columns van Dirk Pültau en Danny Dobbelaere in resp. De Gentenaar en Het Volk.
Oktober 1999: het eerste solo project van Marc Coene, crox 99, is het laatste Aannemersstraatproject dat door Hans gecoördineerd wordt, die meteen na de openingsavond naar het zuiden verdwijnt.
Zomer 2000: De eerste 10, een groepsproject, sluit in mineur de Aannemersstraatperiode van croxhapox af.
2001: Merlyn Paridaen betrekt het souterrain én het tuinatelier. Van 2002 tot 2004 realiseert hij er van tijd tot tijd een expo onder de noemer Space Is The Place, projecten onder andere van Sylvie Duhamel, Adriaan Verwée (twee keer) en Ann Vandersleyen.

Lucas Munichstraat 76/82, 9000 Gent
Vierde vaste locatie van croxhapox. De derde is Onderstraat 26, 9000 Gent, in 1991 een van de locaties van En Passant 25 instalramen in de Gentse binnenstad, van 1995 tot 1997 opnieuw gebruikt voor instalramen en als zodanig een vaste externe plek, pal in het historische stadscentrum, sinds september 2003.
Het fabriekspand in de Lucas Munichstraat zou eind twintigste eeuw gedurende langere periode geen functie gehad hebben. Het gebouw verkommerde tot het door de huidige eigenaar opgekocht werd. Daarvoor, wellicht vanaf jaren zestig, precieze gegevens zijn er niet, was firma Dehaeck er gevestigd. Dehaeck produceerde industriële keukentoestellen. Ik herinner me de gigantische vrachtwagens van firma Dehaeck in het Gentse straatbeeld, eind jaren zeventig, vrachtwagens die een donkerblauwe kleur hadden. Op gegeven ogenblik verlaat Dehaeck het fabriekspand. De firma, die ook een winkel had in de Lucas Munichstraat, het hoekpand aan het huidige woonerf, pand waar Ann en Gaetan wonen, verhuist naar West-Vlaanderen. Iemand koopt het beluik op en renoveert het. Voor firma Dehaeck er zat, bood het fabriekspand onderdak aan een bezemfabrikant. De bezems met het blauwe ankertje werden er vervaardigd. Precieze data ontbreken. De bezemfabriek was er wellicht reeds voor wereldoorlog twee en verkaste eind jaren vijftig of begin jaren zestig naar een andere plek.
Tijdens de zomer van 2003 neemt croxhapox er zijn intrek. De activiteiten in Onderstraat 26 en Lucas Munichstraat 76 worden min of meer simultaan opgestart. Aanvankelijk beschikt croxhapox er hoogstens over de smalle ruimte die sinds eind 2005 als mediaruimte/bar/kubus bekend staat. In de andere ruimtes hebben Bart Van Leuven en Stief Desmedt elk een werkplaats en in nog een ruimte is er een catering. Het is deze ruimte die als eerste vrijkomt, eind 2004. Bart verlaat het pand in 2005, Stief in 2007.

historiek van de bevrijding
het keurslijf van het dictaat
Reeds midden jaren tachtig was voor zo goed als iedereen duidelijk dat Het Dictaat opnieuw een farce geworden was, net zo'n farce als het slijmbaleffect van wat zich kwaliteitspers noemt. Wat zich kwaliteitspers noemt, is sinds langer amper meer dan een verzameling in zilverpapier verpakte drollen. Het volstaat, zei Karl Kraus, om één keer een krant te lezen. In elke volgende editie zal je dezelfde dingen lezen. Een wereldoorlog breekt uit of breekt niet uit, op een kruispunt in Erps-Kwerps botsen drie auto's, soms vallen er doden, soms komen ze er met schrammen van af, het staatshoofd van deze of van andere republiek heeft als steeds geen mening over het wezenlijke belang van zijn functie, Anderlecht wint, speelt gelijk of verliest.
In het wereldje van de actuele kunst begon het discours, om toch maar weer dat verachtelijke woord te gebruiken, door te buigen onder het gewicht van een onhebbelijke leegte, van nietszeggerij, van machtsvertoon de facto bekakt. Wie tegen de wind toch wat te zeggen had, hield de lippen op elkaar om vooral Het Dictaat niet voor het hoofd te stoten. In dit desolate gebied van een inhoudelijk niets en niemendal begint croxhapox. Grote namen zijn niet zo belangrijk, net door de waanzin van het grote fortuin worden ze verwoest en meegesleurd in een slijkspoor van corrupte geldstroom. Het slijkspoor bepaalt de agenda van musea,
galleries, media. Het slijkdier evenwel is zonder slijkspoor. Zich tot het slijk beperkend laat het geen andere sporen na. Zich voedend met het slijk en de drek is het nooit zonder plek.

(1) Meer algemeen in gebouwen:

ze bekijken;
omhoogkijken;
zoeken naar de naam van de architect, de naam van de aannemer, de bouwdatum;
je afvragen waarom er op zoveel panden in Parijs bordjes staan met de tekst 'gas op alle verdiepingen';
je bij een nieuw gebouw proberen te herinneren wat er daarvoor was;
enzovoort.
Uit Georges Perec, Ruimten Rondom, blz.56-57; Arbeiderspers 1998.
(2) Ik herinner me het verblijf aan Sint-Lucas als volstrekt onbelangrijk. Op twee docenten na, Herman Note en Gilbert De Roeck, stak ik er niets op dat blijvend betekenis had. Note gaf filosofie en bracht Roland Barthes voor het voetlicht, of hij wist dat net dit zou blijven hangen weet ik niet, De Roeck had het zowel in ruime als bijzondere zin over wat hij interessant of belangrijk vond, en had als docent een geestig en wandelend discours, je kon het volgen of niet. Hij eiste niet dat je z'n lessen bijwoonde en hij eiste evenmin dat je voldeed aan wat hij dacht.
(3) Een lijst van verdwenen boeken: Kunst Praxis Heute, alles van Plato, Die blaue Reiter (onvindbare editie met teksten van Kandinsky, Klee en Schönberg), de Faber & Faber edities van Ezra Pound en tal van andere boeken. De dief heeft meerdere periodes waarin hij zich zorgeloos over de zich op zolder of in een kelder gestockeerde hoeveelheid boeken buigen kan om er net dat uit te pikken wat hij hebben wil. Hierover aangeschreven merkt hij op dat hij niet zou weten wat in zijn bibliotheek zij aan zij staat, gestolen of niet gestolen boeken of wat anders.

Writes in the mid nineties for Kunstbeeld, an art magazine from the Netherlands. End 1995 he writes an article about the Ghent art scene: GENT - HISTORISCHE STAD ALS BROEDPLAATS VOOR HET ALLERNIEUWSTE. [GHENT - HISTORICAL CITY AS BREEDING GROUND FOR THE ABSOLUTELY NEW] One of the images he attaches at the end of his piece is a work by Michaël Borremans - Call to the higher consciousness - who at that moment happens to have his first solo show at croxhapox. 

"The spectre Jan Hoet invoked with his 'chambre d'amis' still haunts Ghent. The enthousiasm of those days, however, or so they say in art cycles, has been dampened, also because of the economic backlash of the late '90s. Hopes for a revival are high though, when Hoet's Museum van Moderne Kunst [now SMAK] will open its doors. Already some signals can be picked up that a number of renowned Belgian galeries will eventually join the expected renewed interest for contemporary art in Ghent./ A telltale example of focused activity is Croxhapox,
starting point for the southern route. The space is situated in Sint-Amandsberg, just outside of the city centre (Aannemersstraat 54, tel.
09/228.38.65) Croxhapox vzw has been founded in 1990 by artist Hans van Heirseele, assitant professor Kristel De Buck and producer of animation movies Frank Van den Eeckhout. It offers a platform for young artists showing their quite often controversial work. Though formally a non-profit society, the organisation acts as a lively, anarchistic bunch. The dynamic and stimulating atmosphere is most important for them. The programme is multi-faceted, multi-medial and international. As an extra impulse, croxhapox started the so-called installation window project at a bookshop in the city centre in Onderstraat. One artist fills the entire shop window. At Croxhapox properly, in December, one can meet the Flemish painter Michaël Borremans. In January there will be a video installation by Patrick Baele who was inspired by a module made by Jacques 't Kindt. The music is by American artist and professor Phill Niblock. In December the installation window is by Gery De Smet, in January by Phill Niblock and german artist Jenz Brand./ It's a short walk from Sint-Amandsberg to the city -" Other initiatives Herman Hoeneveldt mentions are Opus
Operandi, de Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst, Fortlaan
17, S. & H. De Buck, Witte Zaal, Richard Foncke, Moving Space and galerie G. De Keulenaer. The images, 4 of them, are - apart from Borremans'  - by Marcel Maeyer (Fortlaan 17), Catherine
Opie (Richard Foncke) and Wim Vanderplaetsen (S. & H. De Buck).

Errata.
1. HH erroneously mentions Kristel De Buck as one of the founding members of Croxhapox VZW, which was actually founded in 1990 by Hans van
Heirseele, Frank Van den Eeckhout and Guido De Bruyn. From 1994 till 2000 Kristel De Buck, owner of  Aannemersstraat 54 and girlfriend of Hans van Heirseele, was a member of the crox-team. 2. HH mentions a project by Patrick Baele (a video based on a work by Jacques
't Kindt) but that project never happened. Patrick did participate at the end of 1996 in the Open Deuren and later on he shows his work in the media space of Lucas Munichstraat 76/82. 3. HH missed installation window location Onderstraat 26. Simultaneous with the project of Phill Niblock and Jens
Brand (spelled as Jenz by HH) there is a work by Zjuul Devens.

Elsa Hoffman was born in 1864 and became during her lifetime a legend
never witnessed in shrimp history. Even now after such a long time she
is a popular subject of conversation. Tears appear in the eyes of those
thinking of her. Her tragic disappearance contributed to her legendary
greatness.

Elsa saw the light of life on a monday morning in
february. From her young days she showed exemplary shrimp behavior; she
sang before she could speak. Her mother Livia Hoffman (born Benatov) was
an excellent teacher and her father Theodor Hoffman was a great
bureaucrat.

As mentioned earlier Elsa Hoffman was an exceptional
singer. Her singular opera voice made its way right to the hearts of
fellow shrimps. Soon she became a much wanted and adored actress and
singer — and as theatre and opera in shrimp society are more important
than politics and economy Elsa was soon ruling the kingdom.

Elsa
mystically disappeared in 1892 right after the performance of the
popular opera Danse Macabre — in which she is carried away by Death —
and nobody has seen her since. Many pretend to have found clues to her
disappearance (some say she got kidnapped by a drunken crab, other say
she evaporated, still others proclaim the public pressure became too big
for her and that she fled to a hiding place where she now leads a
secret life).

After her sudden disappearance — which shocked the
whole society — Elsa became a national heroine and was awarded the only
prize for unprecedented shrimp achievement ever given. She received it
post-humously in 1893. Elsa was only 28 years old when she disappeared.
 
Frequently
relics claimed to belong to Elsa Hoffman turn up. These is in fact
lucrative deception. After Her disappearance shrimp society was never
the same anymore.

text: Oona Libens

2003. crox 106, TANTE WIEZE. Installation window at Onderstraat 26. The preparations for the restart of crox-activities, after a break from Summer 2000 till the end of 2002 when there were no projects, only some board meetings, start during Spring 2003. Before the first project in the factory building in Lucas Munichstraat, a solo from Frans Gentils, we have two projects at Onderstraat 26: an installation window by Eva-Maria Bogaert (September) and one by Katrien Hofman (October). Katrien Hofman had only just finished her studies at KASK, in the 3D option.

After Katrien Hofman's project comes Stefaan Dheedene with Ambassade van de Predemocratische Republiek.
Hofman presents her final year's project, which she could have shown at Vooruit, at a venue which entirely fits the meaning and content of her work. 

Jocelyne,

From 'BUT let me tell you about another, even more curious adventure', text written by Hans van Heirseele for the catalogue of Michaël Borremans Zwirner 2006 exhibition: Homo caniens, or doglike man, the dog-man or man-dog, knows only one truth, his own. If there were only one truth, which is the simpliest way of reasoning, so simple that you can't even call it a way of reasoning, then everything else must be untrue. That is the most practical way of thinking, in so far as we can call it thinking, and for that very reason the most valid one. (Michaël Borremans, Horse Hunting; David Zwirner, New York 2006)

Dog, a work by Michaël Borremans from 1998 (crox-card 8). The painting shows a musician and/or a soldier in a grey-green uniform; the face of the figure is covered by a wide patch of cadmium red. The sound of war.

2006, zaterdag 11 november. Concert tijdens de openingsavond van Brainbox 1#5.

The Wrong Ear, Vincent. Joris Van der Borght & W.O.K, 1996. Video. Zelfportret als Vincent Van Gogh. Crox-card 32.

Dwelling Field, 2005. CarianaCarianne (US). Gepresenteerd tijdens de 2de crox-solo, mei-juni 2006. Crox-card 35, een buitenbeentje in de reeks. Video still en zelfportret van CarianaCarianne.

Cible, 2006. Carole Vanderlinden. Tekening, 18x33cm. Crox-card 36. Vier rode stippen op een hoofd. Geen romp.

Wonen in een hoofd als een huiselijk avonturier. Dirk Zoete, 2002. Tekening, 65x50cm. Crox-card 42.

Head 2 en Head 3, Sonia Almeida (PT), 2008. Olieverf op multiplex. Expo in 2008.

Copy art uit de eerste reeks, crox 17#1, 1991. Gepenseeld ovaal, wat een gezicht voorstelt. Een werk van Annick De Zutter. Voor de multiple gefotokopieerd op rood papier.

Terror Identified (Love Unlimited): Web. Michaël Borremans, olieverf op paneel, een werk uit 1999. Crox-card 19. Profiel van wat het hoofd van een porseleinen beeldje zou kunnen zijn.

Waiting for execution: drie hard- of zachtgekookte eitjes die elk een hoofd hebben. Uit NOTES van Thomas Böing, crox-boek nr 4 (2006). Met Mishap (op. cit.) is iets vergelijkbaars aan de hand: een soortement pop, maar het zou ook iets anders kunnen zijn, iets zonder ledematen in elk geval, wel heeft het een hoofd. Portrait toont het neusloze profiel van een mensachtige, Puddle ook weer zo'n hoofdje dat dit keer in een roes van kringen net boven het wateroppervlak uitsteekt.

Head of the board, voorzitter. Van 1990 tot 2005 Hans van Heirseele. Van 2006 tot 2009 Sjoerd Paridaen. Van 2009 tot 2011 Stefaan Van Ryssen. Sinds 2012 Joris Van de Borght.

al stop ik mijn kop in de straatlamp zelf
nog ben ik niet verlicht
Slotregels van een titelloos gedicht van Johan Joos. Het maakt deel uit van Stil de grain jaune (Bert Bakker 1989). Er is een versie in het expressieve, hoekige handschrift van de auteur, gepubliceerd in de En Passant catalogus (1991), later als crox-card (1994/herdruk 2007).

crox 494, GOLVEN, een performance van Toine Horvers (NL/Rotterdam), vader van.
partituur van de vijfstemmige performance in het handschrift van Wouter Horvers
Vijfstemmige uitvoering van GOLVEN. Wouter is een van de stemmen. Zijn plek is in de videoruimte.

507. DEAF MAN'S VILLA. Curator: Lore Smolders. 29 november - 20 december 2015.

Groepspresentatie. Hedwig Houben (NL), Bert Jacobs, Joris De Rycke, Maria Kley (NL), Neel De Bruycker, Takahiro Kudo (JP), buren.

-->Snopek, Alda
2009, Zennestraat 17. Titel van het op het Brusselse stratenplan gebaseerde videowerk.

Maandag 24 maart 2008, concertavond KRAAK. Hush Arbors (UK) en Jack Rose (US).

518. ELF NA TWAALF [ELLEVEN PAST TWELVE]. Maart april 2016.

Group show. Het werk van Debby Huysmans gaf het uitgangspunt. Protagonisten: Allora & Calzadilla, Babs Decruyenaere, Benjamin Verdonck, Debby Huysmans, Elly Van Eeghem / Ruben D'Hont, Els Dietvorst, Hana Miletic, Karl Philips, Kirsten Justesen [TVF art doc cinema], Sara Bjarland.
debby huysmans