encyclopedia

New American Story Art, crox 205, a project by guest curator Larry Walczak. CG was in the project proposal in September 2005, a richly documented folder with text and images, but is absent in the presentation two years later.
see Monovich

Nausea, crox 497. The first part ends with The Shrimp and the tragic story of Elsa Hoffman. Together with the sea horse and the herring, they are part of the underwater movements just below the sea surface. see Hoffman, Elsa

2007. Stefaan Dheedene.
2007. Bart Vandevijvere. Een project met kunstenaars uit Noord-Frankrijk en Westhoek.
2008. UND 4. Billy Gruner (AU), Tilman van CCNOA (Brussel) en Jan Van der Ploeg (NL).
2010. Stijn Van Dorpe. CHARACTERS MAKE STORIES. Een project met Assaf Gruber, Fiona Mackay, Robbrecht Desmet, Stijn Van Dorpe en Wobbe Micha.
2012. Caroline Vincart. KANTELINGEN.
2013. Michel Couturier. ECHO. Een project met Erwan Maheo, Marc Rossignol, Guy Woueté, Marie Zolamian en Michel Couturier.
2013. Nima Bahrehmand. POV. Realities Revisited Part 3. Iraanse videokunst.
2014. Nima Bahrehmand en Amirali Ghasemi (Iran). Breath From A Warm Locale. Iraanse videokunst.
2014. Laurens Mariën. HARD GELAG. Een project met Yann Bronder, Ingeborg Deglein en Bert Huyghe.
2014. Dieter Durinck en Vincent de Roder. BASED PAINTING.
2015. Edwin Carels. Kosmografia. Werk van Leo Copers, Brothers Quay, Jelena Vanoverbeek, Jennifer Debauche, Jonas Mekas, Laura van, Philip Newcombe, Alex Mendizabal en Various Artists. Openigsavod met performances van Alex Mendizabal en Ted Milton.

Op de kleefstrook voorin, linkerbovenhoek, is volgende berichtgeving:

Etabl. KOCKX & CO
Imprimerie-Papeterie
Canal des Récollets, 41, ANVERS
Téléph. 316.58 * * R.C.A. 208
FABRIQUE DE REGISTRES
FOURNITURES DE BUREAU
N°3239

Pour avoir un registre semblable il suffit d'en rappeler le numéro ci-dessus.

Je zou kunnen nagaan wie er het vaakst een notitie of een handtekening naliet.
De
opmerkingen zelf variëren van goedbedoeld en weinig zeggend
schouderklopje tot dronkemansgelal. Er is de alleen door een insider, of
wellicht alleen door de kunstenaar te begrijpen mysterieuze toespeling:
Blauw? (21 april 1990/ crox 3). Vele bladzijden verderop (oktober 1998,
crox 84) weet eindelijk iemand het antwoord: Rood! (Ismelda) en nog
later (tijdens crox 85) schrijft iemand: je zou er wel groen van worden!

Let op het uitroepteken: de tentoonstellingsbezoeker spreekt in
uitroeptekens, zijn taal is die van de bewondering, van het grote, van
het nog grotere gevoel.

Er is de melige opmerking, het grapje in
majeur van een grapjas in mineur, er is de billenkletser, de
bemoedigende opmerking, sporen van vaderlijke trots, van mama's die het
beste voor hebben met de artistieke telg; de uitnodiging is fantastisch
gelayout, schrijft iemand (juni 1998, crox 79/80). Er is de
liefdesverklaring, je t'aime, god wat is dat mooi zo'n
liefdesverklaring, Maria I love you/ Lucia I love you/ Sonia I love you.

Een maatje van Wouter & Luc Cox-Gobijn hield het
drankverbruik bij: 1 tequila 587,-/ 1 J&B 485,-/ 1 Four Roses 537,-/
1 Jack Daniels 693,-/ 1 Mezcal 675,-/ 1 melk 25,-/ 1 Saison Regal 59,-/
Een schouderklopje.

Index van wie het vaakst zijn/haar naam in
het gastenboek neerpende. 29 keer: Ruth Mentens, 17 keer: Dirk Peers, 14
keer: Michaël Borremans, 13 keer: Ignace De Vos, 11 keer: Dirk De Neef,
7 keer: Guido De Bruyn, Thomas Huyghe, 6 keer: Bart Baele, Johan Mels, 5
keer: Sjoerd Paridaen, Joris van Heirseele, Anna Dops.

Lijst van het aantal notities, per project, in het gastenboek.

Op
basis hiervan zou je het bezoekersaantal kunnen berekenen, maar dat
valt tegen. Zowel crox 70 als crox 110 bijvoorbeeld hadden ruim 800
bezoekers, en crox 51 had er veel meer, enkele duizenden., maar dat
blijkt niet uit het gastenboek.

De meest opvallende scores zijn
die van Edwin Carels en André Posman. Beide solo-projecten vonden in de
beginperiode plaats (maart-juni 1990). Het project van Kama en Herr
Seele (november 1990) scoorde niet eens een helft van dit aantal, maar
had wel dubbel zo veel bezoekers. Het hoogst genoteerde solo-project in
het gastenboek is dat van Bart Baele.

Van de lage scores is die
van het crox 94/95 project de meest frappante: amper 6 individuën
waagden zich aan een notitie in het gastenboek, terwijl het renommée van
croxhapox op dat moment in het zenith stond.

De score van de straatprojecten valt buiten de reikwijdte van het gastenboek.

top 10 /periode 1990-2008/

161
schilderkunst hedendaags belgisch (crox 70)
97
basics 1 (tekeningen, crox 110)
85
open deuren (crox 51)
brainbox (crox 188)
77
kindertekeningen (crox 25)
59
marc de clercq, frederik cornelis, anja hellebaut (crox 78)
57
bart baele (crox 84)
de boodschapper: philippe vandenberg & sylvain cosijns (crox 96)
50
herr seele (crox 22)
45
edwin carels (crox 3)
ward denys, jan de cock (crox 75/76)
johan de wilde, lucia penninckx, alda snopek (crox 178/180)

43
andré
posman (crox 6)
40
thomas huyghe, zjuul devens (crox 86/87)
39
sjoerd paridaen (crox 55)
karien vandekerkhove (crox 85)
38
hans segers (crox 29)
johan van roy (crox 50)
stijn van dorpe (crox 226)
37
wouter cox & luc gobijn (crox 12)
dirk peers (crox 23)
michaël borremans (crox 33)
35
marc coene (crox 123)
33
michaël borremans, marc maet (crox 92/93)
BASICS 2 (crox 145/2005)
31
dirk peers (homage, crox 120)
wouter decorte, marc coene (crox 200/crox 201)
30
hans van heirseele (crox 27)
marc coene (crox 99)
29
annick de zutter (crox 9)
kamagurka (crox 72)
anja hellebaut, samir boudia (crox 142/crox 143)
alan smith (crox 197)
alda snopek, leen persoons, lucie renneboog, oana cosug, steffie van cauter (crox 261>crox 265)
28
carianacarianne (crox 118)
karien vandekerkhove, caroline vincart, lou m.c. mulder, ria bauwens (crox 155/158)
27
luc dondeyne, heike kati barath (crox 90/91)
thomas böing (crox 191)
yannick franck/antoine van impe/marie zolamian/liesbeth de fossé (crox 215)
26
ruth mentens, dirk peers (crox 40)
griet musschoot (crox 63)
pieter degand, carole vanderlinden (crox 127/128)
alda snopek, els soetaert, maria degrève (crox 139/140)
25
dirk zoete, peter morrens (crox 211/crox 212)
adriaan verwée, christophe lezaire, pieter de clercq, david smithsn, julian moran, emmanuel depoorter (crox 232>crox 237)
chris vanbeveren, joop stoop, lysandre begijn, martine laquiere (crox 270>crox 273)
24
thomas broadbent (crox 43)
ignace de vos, dirk peers (crox 79/80)
23
hans van heirseele (crox 15)
antje dorn (crox 31)
juliane heise (crox 47)
evert defrancq, stefaan dheedene (crox 151/crox 152)
22
larry krone, johan de wilde (crox 97/98)
robin vermeersch, ante timmermans (crox 134/135)
philippe vandenberg (crox 229)
21
bijna 10 jaar cowboy henk (crox 10)
koen vanderhaegen (crox 35)
florin buta (crox 132)
20
dirk de neef (crox 26)
anton cotteleer, patricia thornley (crox 88/89)
19
daniël vandenbrande (crox 7)
patricia smith (crox 28)
hugo de smaele (crox 38)
dirk zoete (crox 60)
thomas boïng, bart vandevijvere (crox 73/74)
renate wolff (crox 122)
18
johan joos (crox 8)
zelfportretten (crox 16)
michiel van cauwelaert (crox 100)
ARMEE LEGER (crox 163)
michiel ceulers, nel aerts, johan van roy (crox 329>crox 331)
17
karel de meester (crox 58)
amy kephart (crox 68)
joris van der borght (crox 131)
adriaan verwée, tuur delodder (crox 147/crox 148)
thé van bergen, jos van meerssche, stef de brabander (crox 159/161)
16
herman baeten (crox 69)
jan willem verherbrugge (crox 113)
els vanden meersch, nicolas leus (crox 165/crox 166)
15
sjoerd paridaen (crox 13)
christ michiels (crox 14)
dianna frid (crox 77)
karin borghouts, yoshimasa matsumoto, jerry galle (crox 321>crox 323)
14
daniël libens (crox 11)
thomas hauser (crox 61)
sonia almeida, lucia saura, marta vera (crox 102)
jos van meerssche (crox 116)
13
suzan batu (crox 59)
dre devens (crox 64)
debra pearlman (crox 66)
weld (crox 194)
philippe vandenberg, karel wouters, kati barath/oliver schulze, rik soenen (crox 247>crox 250)
12
edwin carels (crox 24)
carianacarianne, debnra tolchinsky, dianna frid, sarah westphal, jamez dabramski dean (crox 182/185)
norma markley (crox 187)
11
maria blondeel (crox 57)
holger nickisch, hartwig schwarz (crox 82/83)
10
lucia penninckx (crox 101)
tinka pittoors, nicolas verhulst, helena danneels (crox 173/175)
9
hans van heirseele (crox 2)
gosbert adler (crox 53)
ludo engels (crox 71)
stu mead (crox 125)
the gentlemen's gentlemen (crox 255)
hans beckers /'t zwartetafeltjeconcert/
7
hugo de leener (crox 4)
de eerste 10 (crox 104)
frans gentils (crox 107)
6
peter van de kerckhove (crox 5)
tomo savic-gecan (crox 65)
wendy hirschberg, lieve d'hondt (crox 94/95)
beeld van de buurt (crox 177)
new american story art (crox 205)
5
stijn van dorpe (crox 153)
michel couturier, carole vanderlinden (crox 315/crox 316)
3
thomas karz (crox 137)
2
nan-ping chang (crox 149)
maud vande veire, annelies slabbynck, thomas broadbent (crox 168/170)
0
art machine (crox 1)

everything should write somone in the book

JPA recenseert crox 18 (En Passant), september 1991 - EN PASSANT: 25 UITSTALRAMEN IN DE GENTSE BINNENSTAD.

Croxhapox
is een niet commerciële vereniging voor kunstpromotie die aan
hedendaagse kunstenaars uit de meest diverse disciplines een plateau
buiten het gevestigde circuit aanbiedt. Een van haar doelstellingen is
de kunst een essentieel onderdeel te laten zijn van het dagelijks
bestaan. Op die manier werden bij een vorig project affiches in de stad
opgehangen.

Ook En Passant, een verzameling van
25 instalramen, doet geen beroep op sacrale cultuurtempels of dure
galerieën, maar gebruikt de straat als drempelloos toegankelijk museum.
In 25 uitstalramen van de Gentse binnenstad hebben evenveel kunstenaars
voor eigen werk gezorgd: het biedt de mogelijkheid, onderweg naar om het
even waar, en passant een hedendaags kunstwerk te bekijken. Dialoog,
engagement of knieval wordt daarbij voor de rekening van de toeschouwer
gelaten.

Tussen de produkties zijn enorme
verschillen. De kunstenaars hebben de vrije hand gekregen om vrij te
experimenteren. De tentoonstelling moet dus niet als één geheel worden
gezien, het is veeleer een ingewikkeld conglomeraat van tekensystemen
die elkaar aanvullen, tegenwerken of wederzijds beïnvloeden. Deze
veelheid van media, tekens en codes past perfect in het moderne
stadsbeeld dat eigenlijk een geheel is van assimilatie van tekens. Kunst
in de stad is zeker niet nieuw als project en de artistieke waarde van
deze tentoongestelde instalramen zijn sterk variërend.

Een
greep uit het heterogene aanbod: Renee Lodewijckx heeft in de
Bagattenstraat een leuke installatie gemaakt met een doodskist en een
video, Guy Bleus heeft in Onderbergen boeken in bomen gehangen. Johan
Van Geluwe kleedde het Poëziecentrum met een lauwerkrans vernuftig in.

Het
huis van Willem Buijs in het patershol is altijd het voorwerp van een
instalraam, maar voor de gelegenheid heeft hij er een initerarium
van gemaakt. Nora De Rudder toont in het Sluizeken een bizarre
compositie van duifvleugels en een beeld, Sjoerd Paridaen en Erik
Lagrain hebben in de Ottogracht mooi opsmukwerk verricht en Philippe
Flachet stelt in de Kammerstraat een constructie van lampen en emmers
voor.

erratum

Het huis in de
Hertogstraat is niet het huis van de in Middelburg wonende Willem Buijs
maar dat van Philippe Flachet die op een andere locatie ook zelf aan
het project meedoet.

2008. crox 282,
Buried Alive. Video-presentation. Last project in the video room before TVF art
doc cinema was permanently installed there.

Toasting To The World
Food Crisis With A Bottle Of Dom Perignon, performance. 

2010. crox 335,
Remember To Forget The Congo. Performance. voyageaucongo.blogspot.com and
livestream video. Performance from Saturday 1 till Wednesday 5 May.
Presentation of the end result from 6 to 30 May. At first Geczy thought he
would put the complete text of André Gide’s Voyage au Congo on the wall. The
plan was: walls painted black up to 2m50. All walls in the room at the back; the
sliding door was to be kept out of the track. In order not to lose time - Geczy
arrives in Brussels on Friday, the performance starts on Saturday – we agreed
that we would take care of the wall. Geczy has prepared everything perfectly. Each
element of the performance is well considered, no nail too much, no nail too
little. The performance starts, naturally, during opening night. From then on,
Geczy continuously pounds away, from two till six, four days consecutively, without
a break. Only from time to time does he take a small pauze. After a single day
it becomes clear already that he will not be able to do the whole text unless
he stays a month. He can’t. He is expected in Sydney by the end of the week.
Some months after the performance The Monthly, a leading magazine down
under,(1) publishes an article about the project, a spread of two pages with
some images. The article’s author is Adam Geczy. Geczy also extensively writes
about the Toasting To The World Food Crisis performance from 2008, the other
project he created especially for Croxhapox.

REMEMBER TO FORGET THE CONGO Adam Geczy

For almost a decade I had cherIshed the idea of
doing a show about the Congo in Belgium. This was not out of some specific
personal interest or social calling, only the Belgian Congo seems to be the
quintessence of imperialist hell. I write in the present tense because although
Belgium has ceased its claim over its former colony, the effects of its rule
continue to ravage the country in the most imponderably violent fashion. This
is so for most formerly imperialised nations, but especially for those in
Africa. The site of Conrad’s Heart of Darkness, since it became a personal
acquisition of Leopold II of Belgium in 1885, Congo’s fortunes have been but
differing degrees of horror.
Leopold never set foot in the country because he believed that the
impenetrability of the terrain was on par with the backwardness and brutality
of its people. Yet at brutality was what he excelled. He established a
particularly effective form of coercion of the local population to obtain the
rubber useful for machinery, and which increased in demand through the growing
popularity of motor vehicles (Karl Benz patented his Motorwagen also in 1885).
Grotesquely, under the false auspices of humanitarian objectives, men were
extracted from their families and warned that without committing a period of
service they would never see them again. Predictably not many did;
subordination was met with mutilation, hand amputation being a speciality.
Succumbing to the outcry of other European countries, in 1908 the colony was
ceded to the Belgian state. Meanwhile the Congolese population had almost
halved and Leopold had grown fabulously rich. Rubber plantations remain, but it
is in minerals where the economy excels. The Congo is the world’s largest
producer of cobalt ore, has copper and diamonds in plenty, and is a major
source of coltan, a metallic ore essential for electronic devices. The regions
producing these materials are regularly in dispute, effectively leaving the
Congo in a constant state of civil war.
It is surprising how few people know about Andre? Gide’s Voyage au Congo let
alone have read it. Surprising because at the time of its publication in 1927,
it ignited controversy about the conditions of French and Belgian imperialism
in Africa and lent major weight to the anti- colonialism movement. Having
studied French literature myself, I was intrigued by the hole in such
rudimentary knowledge when I stumbled upon it. This may have been a matter of
my own stupidity, but from the point of view of the germination of the artwork,
I took my own ignorance and that of others not as an oversight, but instead as
a symbol of a conservative repression, a kind of negative osmosis. There are
events and eras of such magnitude that, it is said, they ought never be
forgotten. Yet to keep them within the light of the present takes some effort.
To relinquish that effort also exposes the conservatism of lassitude, let alone
the negative will that resides in an amnesia that asks to remain unchecked.
My previous exhibition in late 2008 at the experimental art space in Ghent,
Croxhapox, was accompanied by the performance, Toasting the world food crisis
with a bottle of Dom Perignon. It was a piece whose idea came from those rare
occasions when, on savouring an expensive meal or wine, one momentarily feels a
pang of shame when the mind strays to consider the logical force of such
extravagance in terms of our normal weekly expenses. But if we then transplant
these scruples into the realm of demography, it is as if when eating a steak,
the suppressed shame of the routine terrors of the slaughterhouse must now also
extend to the plight of underprivileged humanity. When we indulge in an
expensive wine we could be feeding a village. Bon sante?.
Over several months I amassed mostly arbitrary statistics of the cost of food
and labour in various African countries relative to a sip of Dom Perignon, the
luxury drink par excellence. Based on an average price of US$200, one sip
equates to around $8, and its translation into the activities of the
'developing' (developing into what?) world is crushing. During the performance I
sat below a screen and slowly consumed the bottle, my face painted a pale blue
for defamiliarisation. A litany of statements divided into short phrases pulsed
away in an almost inexorable rhythm: ‘In Guinea-Bissau, the average annual
gross income is $200, which is the average price of a bottle of Dom Perignon’,
or ‘In Bangladesh well over half the population live on less than a dollar a
day. That is, about 12% of a single sip’. By the second draught of wine I felt
disgusted, which suggested that the performance was working its negative magic
over me, and possibly over those watching it. Unusually, the audience stood
largely rooted to the spot, entranced and appalled by the spectacle.
In proposing Remember to Forget the Congo the connection between the two works
was only, oddly enough, made in retrospect. And as I suggested previously,
there was nothing personal or ideological about this looming African obsession
except to see it as a case of international embarrassment. I was to inhabit a
room blackened to the height of two metres (a comfortable high arm’s reach) for
five hours over five days and write out Gide’s account (Voyage au Congo) until
the room became progressively whiter and almost returned to its former state.
By physically remembering the book I would simultaneously be consigning it back
into oblivion, making me the voice of revival while at the same time complicit
in its forgetting.
Blue drop-sheets were affixed to the floor around the painted parts of wall,
enframing the room via the floor. In the centre, a single sheet made an island
on which were the apparatus of the performance: a table and chair painted the
same black as the wall, a box of latex gloves, ten new black brushes, two for
each day, and of course the book. One of the items of black clothing, folded
diligently on the chair, and the old sneakers underneath had special
references. Both were Nike brands (think sweatshops) but fakes, the sneakers
bought in Bangkok twenty years ago, and the track pants in Beijing during the
live art festival there in 2006. As it turned out the work was cleaner than I
had expected and the gloves may not have been necessary. Once again, only later
did I consider them an appropriate allusion to the rubber for which millions of
Congolese perished.
By the end of the first day of the performance I had barely managed to cover
the top half of the room, and only a handful of pages. The second day was spent
largely bending up and down and see-sawing on my haunches, the writing
progressively gaining in size with the extent of my discomfort. By the middle
of the day, I began to feel like the prisoner of my own devising, doing
unsolicited, voluntary penance for the wickedness about which I had no
first-hand knowledge. I had begun to get accustomed to the tolling of the church
bell every half-hour. At the day’s close I only managed to cover the walls but
not pass onto the next layer, although my physical demolition was all but
complete. The floor was as cold as Gide’s Congo was hot.
There are only stray notes of triumph in Gide’s account. When he arrives in
Dakar at the start of his journey he finds it dull and coarse, the sounds from
street prevent him from sleeping. He is conscious of his status as the Western
intruder, cloyed by the colours, immobilised by the heat and buffeted by the
chaos. All of this is stitched together
with beautiful prose. He is enraptured by the wildlife, the terrain, the
sunsets. At times I just write mechanically taking little heed of what is being
said; at other times the meditative blankness is interrupted when I stop to
read a passage over again and muse briefly over it. These repetitive actions
make for slow reading. A recurrent motif appears to be the butterflies that
surprise him with their brilliant colours. Butterflies live for only a day. Perhaps
then they are the ultimate embodiments of the condition of beauty.
On the third day I gained pace. The writing became larger, thicker and freer. I
began to use more paint, make more mess, and cover more ground. Like a prisoner
grown habituated to a cell, even to associate it with relative comfort, I
became more sanguine and confident with the mechanical movements of
transcribing a foreign language about a man I never knew, transplanted to a
foreign place. Using the lines of the second layer he could make out, the
director of the gallery, Hans van Heirseele (‘van’), composed a poem of the
words around me as I wrote at one point:

where all the mixed sounds sleep
deeply
on the lower plains
beyond where some waves below waving
in their monotony
delighting to think that
a same colour
among the blacks
whose huts are scarcely distinguishable
are the same colour.

The last day was the least arduous. I clocked out at 2:20pm after completing a
third layer. Except for a few glimpses of black, which gave the walls a silvery
sheen, the wall was almost wholly white. It had transformed into a dense
palimpsest-residue of words, a beautiful skein, holding a certain menace. As I
did at the close of every day, I carefully folded and arranged the black
clothing, now dirty and specked with white, on the chair. With the table also a
bit spattered, the layout looked part museum piece, part remote remnant of a
Stasi interrogation bureau. The latex gloves now formed an amorphous pile.
Because I hadn’t performed in the second half of the day, one clean, untouched
paintbrush lay alone on the table, the rest in the empty paint pot, caked in
dried or drying paint. The book lay splayed face-down at the page at which I
ended: 54. I made sure all was in its proper place. Mournful like a prisoner
reluctant to leave his cell, my eye alighted upon the name that the paint
company called this shade of white. Like some complaisant voice, or maybe a
sign of silent revenge, it read: ‘Marrakesh white.’
Dr Adam Geczy teaches Sculpture, Performance and Installation at Sydney College
of the Arts. Remember to Forget the Congo was conducted at Croxhapox Gallery in
Ghent, Belgium, 1 to 5 May, remaining as an installation until 30 May. The
performance and installation are documented in detail at www.voyageaucongo.blogspot.com.
Of the performance’s live audience, Geczy comments that ‘it was interesting how
the performance created a ‘no-go’ zone in which people felt inhibited to step
in past a certain point while I was there. This for me was a salutary indication
of what was working well since most good performances generate a charged space
around the action.’ Australian Monthly, July 2010.

(1) The Monthly, Australian politics, society & culture,
'one of Australia's boldest voices, home to the finest writers, journalists and
critics'. Zo staat het op de site van The Monthly. www.themonthly.com.au

Hoewel het er in de Aannemersstraat tijdens de openingsavonden vaak luidruchtig aan toe gaat, valt er hooguit 1 klacht te noteren, in 1999, tijdens de vernissage met solo projecten van Marc Maet en Michaël Borremans, als Merlyn en Adriaan (die avond in topvorm) tot een gat in de nacht blijven doorspelen.

In de Lucas Munichstraat wordt het gauw een problematisch gegeven: de croxruimte is midden een woonbuurt met gevoelige oortjes. Van 2004 tot 2007 zorgen onder andere The Singing Painters, Final Detail en James Berlin voor concerten die ronduit als hinderlijk ervaren worden. James Berlin is een van de groepjes die aantreedt tijdens de modeshow van Pony Attack (2007). Vanaf herfst 2007 wordt het roer omgegooid en kunnen alleen nog groepen die zich aan een aanvaardbaar decibelniveau houden. Dat lukt lang niet altijd maar net zo vaak lukt het wel.
In 2011 bijvoorbeeld, heeft Talibam! de crox venue ontdekt. De jongens van Smeraldina-Rima hadden al eerder met hen samengewerkt. Talibam! is een briljant New-Yorks duo met een explosieve sound waarbij later, tijdens het concert in Netwerk Aalst, vooral de splijtende drumact van Kevin Shea opvalt. Ik had wat dingen op youtube aangeklikt, vond het van begin tot eind verrukkelijke herrie en besloot Matt en Kevin duidelijk te maken, met pijn in het hart, dat croxhapox geen plek was waar ze dat soort dingen zouden kunnen doen:

'People who are familiar with your sound nevertheless stated that Talibam! would be far too noisy for our hide-out. I mean if I say far too noisy, and you say yes but we could easily do a less noisy set, then what you mean with less noisy is still far too noisy. It always works like that. I have a band myself, The Singing Painters. Without being heavy metal, it's rather
freejazzlike sound, we are still twice as noisy as Talibam! A year and a bit ago we decided to do a crox concert. We would do it layback and soft. It didn't work. We were far too noisy. Musicians don't think the way us of crox think. We consider neighbors, we consider not to bother them all too much, we consider that one noisy concert too many always could be the last one. There's been quite some fascinating music places here downtown Gent that had to close because of neighbor protest.'

Matt en Kevin echter beten zich vast in het idee dat ze het voor de verandering ook wel eens wat zachter zouden kunnen doen. In Wallstreet namelijk hadden ze net een residentie achter de kiezen waarbij ze aan een cabareteske act hadden gewerkt. Ze hadden 't nog maar één keer uitgevoerd, in die New Yorkse venue. Ze maakten zich sterk dat helemaal niemand in de buurt zou door hebben dat we catastrofale herrie geprogrammeerd hadden. En hielden woord. Het concert ging in de Thomsenruimte, die niet eens ontruimd hoefde te worden, en ze vonden het zelf, zei Matthew, toen ik hem een week later in Netwerk weer tegen het lijf liep, eigenlijk hun interessantste concert. Een kameropera, had Van Ryssen gezegd, want dat was wat het is. Dat had hen eerst verbaasd. Het idee om het inderdaad als kameropera uit te gaan werken, leken ze in elk geval interessant te vinden. En zo had het permanente euvel met geluidshinder ook eindelijk eens op inhoudelijk niveau betekenis gehad.

Recensies van Dirk Pültau over Daniël Libens (1990), Sjoerd Paridaen (1991), En Passant (1991), Edwin Carels en het heropstarten van de activiteiten op locatie Aannemersstraat 54 (1995) en Hans van Heirseele (1995).
In 1996 twee bijdragen van Veerle Vogelaere, eentje net voor, eentje net na Open Deuren. Intussen voeren ze bij De Gentenaar een andere koers, actuele kunst verdwijnt uit het dagverschijnsel.
In 2006 een tweebladzijdenartikel over Beeld van de Buurt, een door Winnie Bauwens gecoördineerd project met werk van leerlingen van kunstencampus Ottogracht. Ook de diefstal van het geldkoffertje, eind januari 2008, haalt de annalen.

The first project in Lucas Munichstraat is a solo by Frans Gentils (crox 107, October 2003).

Frans Gentils also participates in BASICS 1 (crox 110, Nov-Dec 2003) with two studies of a shipping yard.

In 1999 FG and Peter Beyls proposed a project which came to a dead end. Same scenario happened later on. FG has a show in Sint-Pieters abbey And invites Hans to write a piece for the piano. Les Aventures d'une Fille Wallone, meant to be performed during the opening ceremony is not performed. Apparently there is no money to pay the pianist. 

1996. crox 51, Open Deuren. An artist from Lyon. During the project
he walked in the crox neighbourhood carrying a bag somewhat resembling a
galery. Later on, I found his trails again. People I met in Amsterdam
appeared to know Galerie Gerald. Searching for Galerie Gerald on Google
brings up obscure results.

The Gentlemen's Gentlemen, een theaterproject. Concept, planning,
tekst, uitvoering en regie: Brian Getnick en Noe Kidder. Brian had ik
een tijd later in m'n inbox gehad. Dianna Frid had hem over croxhapox
verteld. Hij was in Rome, dat moet zomer of najaar 2006 geweest zijn, en
hij had best zin om in Gent en Croxhapox langs te komen. Het liep
minder vlot. Ik antwoordde niet meteen op de mail van Brian en hij was
al weer in Amerika toen ik het doorhad. Korte tijd later is er toch een
project in de maak, hoe dat er van kwam zou ik me niet weten te
herinneren, een theaterprodctie waaraan hij werkte samen met de New
Yorkse kunstenares Noe Kidder. Brian woonde toen in Chicago. Na wat heen
en weer geschrijf kwamen we er op uit dat The Gentlemen's Gentlemen in
2007 kort aan het crox-publiek voorgesteld kon worden, dat preambulo
hoefde niet veel om het lijf te hebben, het ging om een introductie, en
dat we van de theatertekst een boekproject zouden maken. Dat werd
crox-boek Nr 9, The Gentlemen's Gentlemen (2008), een in het Engels
uitgegeven tekst die alleen al om die reden in hoofdzaak voor de
Amerikaanse markt bedoeld leek. Ik kan me niet herinneren dat we er in
croxhapox ooit één exemplaar van verkochten.
Eind april 2007 streken
Brian en Noe een eerste keer in croxhapox neer. Het project, The
Gentlemen's Gentlemen, was op dat moment niet veel meer dan een tekst,
een tekst die, vermoed ik, op dat moment niet eens geschreven was, of
waar ze aan bezig waren. In de corridor deden ze een presentatie van wat
ze bedoelden. Ongeveer rond die tijd schrijven Frank & Robbert zich
in voor MMV KASK. Ze worden er cum laude aanvaard, op basis van een
filmpje dat ze gemaakt hadden. Begin 2008 komt het project van Brian en
Noe in een stroomversnelling. Even voordien hebben ze opnames gemaakt in
New York, met New Yorkse acteurs. De tekst is afgerond, we krijgen een
kopie doorgestuurd, het ziet er best lekker uit. De New Yorkse acteurs
kunnen niet met z'n allen naar Europa komen, dat dreigt te duur te
worden. Brian en Noe wisten dat dat niet kon. Ze filmen de acties in New
York, elk personage apart. Op zoek naar acteurs in België komen ze uit
op een dame die in Brugge een bed & breakfast runt. Krek op
hetzelfde moment zorgt Van den Eeckhout voor een blast, Brian en Noe
komen zonder residentie te zitten. Had hij niet ingecalculeerd omdat dat
met zijn scenario niet aan de orde was. Het alternatieve scenario is
een residentie vlakbij de plek waar Marc en Frips wonen.
Zandverstuiving.
Frank en Robbert treden aan als hoofdrolspelers.
The Gentlemen's Gentlemen is een succes, een van de meest flamboyante
projecten in de geschiedenis van croxhapox.

Kort na het project verhuist Getnick van Chicago naar Los Angeles.

--> Galerie Gerald
--> Maria Blondeel
--> Gregoire Legrand --> GM

crox 459 (2014). Breath From A Warm Locale. Iraanse videokunst. Een productie van Amirali Ghesami (Parkingallery Projects, Tehran) en Nima Bahrehmand (Asayeshgah Projects, Kerman). Werk van onder andere Negar Farajiani, Zarin Salahi, Arash Khakpour/Arash Radkia, Shahram Entekhabi, Shilan Borhani, Bahar Samadi, Tara Najd Ahmadi.

Maakt deel uit van crox 400-2, Stoelendans. 5 - 10 maart 2012.  Residentie van 3de bachelor Beeldhouwkunst KASK. Een improvisatieproject met van dag tot dag wisselende presentatie. Tijdens dezelfde periode is er in de andere zaalhelft een in situ project van Lorenzo De Brabandere.

2007. crox 186, 'What about Croxhapox', a mail art call, started in 2006 and presented in croxhapox at the end of 2007 in the space that is now known as the Thomsen space.

1991, En Passant 25 installation windows. Location 20: Serpentstraat 26. each artist has two pages in the catalogue at their disposition, to the right a picture of their presentation and to the left a free contribution, so to speak. 
Rein Willem Gloudemans' 'free' contribution - if I'm not mistaken he has just graduated from 3D KASK, later to be renamed in Multimediale Vormgeving - is a replica of an obituary card ¹:

IL MAGO DELL'ANDALUSIA
TUTTI LO IMITANO, NESSUNO LO SUPERA
(freely translated: has been imitated by many, no one has surpassed him)
Riceve ad AGRIGENTO
il MARTEDI dalle ore 9 alle 13 e dalle 16 alle 19
VIA CICERONE, 49 (difronte Posta Centrale)
Riceve a CALTANISSETTA
il MERCOLEDI dalle ore 9 alle 13 e dalle 16 alle 19
VIA BORREMANS, 179 - Palazzo La Placa
(accanto distributore AGIP)
Per appuntam, tel. tutti i giorni al (0934) 26889
Below the photogram of the deceased is:
ALFIO LEONE
ESORCISTA
ASTROLOGO CARISMATICO
At closer inspection, seeing the photogram, it could have been a travelling saleman, a movie star or a bank clerk. 

^{1 In many European countries, small obituary cards, printed for the occasion and typically showing a picture of the deceased and some pious epigrammatic texts, are distributed to the mourners at the burial. The cards are eagerly collected by... obituary card collectors.}

GM is een project van de Franse kunstenaar Grégory Decock. GM staat voor Gent en Marseille. Fonetisch staat het voor J'aime. Het kunstenaarscollectief ontstond circa 2004 toen onder andere Simon Laureyns en Tim Onderbeke in Marseille Grégory tegen het lijf liepen. Grégory, fondateur principal, initialiseerde het principe van een virtuele staat waarvan het belang initieel uit de verwantschap tussen de leden blijkt. Ieder lid van GM beschikt over een paspoort. De belanghebbenden accepteren de GM-identiteit als belangrijker en wezenlijker dan de futiele bekrompenheid van regionale identiteit. GM formaliseerde zich rond het principe dat alleen de fondateur principal het grondgebied uitbreiden kon. Kunstenaars uit Spanje, Italië, Zwitserland, België en Frankrijk traden toe tot het collectief, hoewel ze niet altijd een duidelijke functie of identiteit binnen het collectief bleken te hebben. Zelf beschik ik geenszins over een duidelijk beeld van het totaal van het collectief, dat op zijn hoogtepunt in 2006-2008 meer dan dertig leden had, waar ik sinds 2006 dankzij het uitspreken van de zin La seule vérité deel van uitmaak. La seule vérité c'est qu'il y a d'autres vérités. Dat is wat ik zei. Prompt werd ik benoemd tot adjunct-virtualis. In 2008 sloot Yannick Franck mee aan. Als beginsel is ingebouwd dat eigenlijk alleen Grégory weet hoeveel leden GM telt. Het aantal fluctueert. In 2014 bijvoorbeeld telde GM drie actieve leden. De dispersie van het ledenaantal had een net zo risicovolle als gevoelige limiet bereikt, de wandelingen van Gent naar Merelbeke, van Gent naar Marseille, van Genua naar Milaan, hadden weinig discutabel het nullum bereikt, het zich schijnbaar zonder voetstap verplaatsen tussen meubilair van een lagere orde.

GM, de Gent Matinees, is in oorsprong een initiatief van croxhapox. Reeds midden jaren negentig daagde croxhapox de andere actoren uit om over samenwerking na te denken. Tegenwoordig is wat we kennen als GM, Gent Matinees, een project van Stad Gent. Het gezamenlijke project heeft een lange geschiedenis, wat na vallen en opstaan in 2008 met zowel het stadsplan als de matinees een interessante doorbraak had, onvoldoende interessant evenwel om ook echt van een baanbrekend project te kunnen spreken. Croxhapox heeft steeds het idee verdedigd dat alle actoren in het project betrokken hoorden te worden, niet alleen die actoren die aan het ons kent ons beantwoorden.

> Und

Muziek: Sachiko (JP). Artwork: Johan De Wilde. Een coproductie audioMER/croxhapox (2009).
Tracks: 1 Golden Hypnos, 2 Elder Thing, 3 Chikaeshi No Uta.
Artwork: Tiny Bang, Johan De Wilde.

Golden Hypnos wordt op online fora met lof overladen, wat onder andere blijkt uit wat David Keenan erover schrijft: "Major album from Japanese underground femme Sachiko, ex of
Kousokuya/Overhang Party. This LP is pressed on 180-gram vinyl and comes
in a run of only 350 copies. The first side is a completely mesmerising
stone. Accompanied by Rinji Fukuoka (Overhang Party) on voice and
cello, Sachiko sounds as if she is gargling planets as she levitates
wordless vocals through a slowly shifting bible-black background of
orchestral drone and Eternal Music strings generated by vortices of
cello and viola and hovering electronics. Cant think of anything that so
beautifully combines the vision of the original Dream Syndicate with
the aesthetics of dark Japanese psychedelia. On the flip there are two
tracks, both of which extend the time-blurring effects of the first side
into new zones of heavenly tonefloat, with Sachikos high vocal style
dissolving in butterflies of F/X while electronics hiss and spit and
intergalactic shortwave travels through endless space. Easily the best
record she has made to date, a mesmeric slice of higher-minded drone
narcosis and a classic Japanese underground side. Highly recommended.
-Volcanic Tongue-."
Hhv.de heeft het over 'easily the best record she made to date, a mesmeric slice of higher-minded drone narcosis and a classic Japanese underground side'.

HeyEvent plaatst het crox-concert van 27 maart 2011 online en voegt toe: 'This will be her only appearance in Belgium.' Sachiko en Rinji evenwel zijn zwaar aangeslagen door de kernramp in Fukushima en brengen een introvert lamentatio. Locatie van het concert is de zaal met schilderijen van Markus Willeke. Zie Timetable.

Op een Russische site vermelden ze 2012 als releasedatum en vragen ze 5249 roebels voor Golden Hypnos.

Op het Scandinavische Fusetron is het met 32 euro de duurste van alle Sachiko releases. Hier staat er: "Stellar vocals and drones by Sachiko of Overhang Party; three pieces of
hypnotic, gliding delight. This is Sachikos first all-drone vinyl
release, in an edition of 350. Heavy-weight vinyl & paste-on sleeve
with artwork created by Johan De Wilde. AudioMER. edition in
collaboration with Croxhapox gallery."

Het Zweedse Millstone vinyl heeft het over 'very impressive airy, but not really soft drone made from female voice and violin. Utmost monotone material but challenging and soothing.'

De meeste commentaren gaan in op wat David Keenan over Golden Hypnos schreef. Op Lydfabraksiden, een Noorse (?) blog, werd op tirsdag 29 desember 2009 het volgende gepost:
"Nytt dronemesterverk fra Sachiko, en av de store femmes i den japanske undergrunnen.
Enhver
gentleman venter til godt inn i det nye året før fjorårets beste
utgivelser oppsummeres. For plutselig dukker det opp en rugg sånn helt
på tampen. Og jammen om det ikke skjedde i år også. Ja faktisk dukket
det opp to rugger sent i desember i år. Og begge er fra Japan; Sabu Orimos Wind Songs (SIWA LP) og Sachikos Golden Hypnos (Audiomer LP).
Her
skal vi ta for oss Sachikos forskning på avantgardistisk taktikk og vri
som har fått sin endelige forløsning på dronemesterverket Golden Hypnos.
Sachiko
har lenge vært en av den japanske undergrunnens fremste skikkelser, med
en solid cv fra helt sentrale band som Kousokuya og Overhang Party. Hun
har de siste årene dyrket frem en solokarriere med svært særegne
bevegelser og innsnirklinger av små tema tatt ut i endeløse reiser - mot
støy, mot space, mot vokale himlinger. Alt levert med voldsom kraft og
bitvis nesten lammende skjønnhet. Sjekk særlig ut hennes debutsolo album
You Never Atone For...(cd 2006) og årets Zunya (cd 2009).
Der You Never Atone For... var fullstappet med dynamiske skift av smule toner i nestenambiente landskap i full konfrontasjon med voldlige støykaskader og Zunya er en nesten-full storm av elektrisitet fremstår Golden Hypnos som en konsentrert øvelse i en tanke og en ide.
Golden Hypnos
består av tre spor. A siden er en´ lang dronende og mørk stemning,
iscenesatt av slurende vokal over myke, langstrakte cellotoner og mørke
bølger av dysterpsykedeliske drømmer ala John Cale/Tony Conrad/La Monte
Young på et strømløst loft i New York City ca 1965. Sachiko får hjelp av
Overhang Party kollega Rinji Fukuoka på vokal og cello på dette tåkete,
ubevegelige stykke skjønnhet.
Over på den andre siden finner vi
to musikkstykker, og her er energinivå og agressiviteten skrudd opp noen
hakk. Vi er fortsatt i droneland, men her har uttrykket fått besøk av
gneldrende, langstrakte toner av strenger og igjen er det lett å tenke
Tony Conrad; tenk Early Minimalism Volume 1 og Four Violins.
Skru lyden opp på elleve og sitt helt stille."

Op Google page 6, na Sachiko Golden Hypnos ingetikt te hebben, komt het tot een eerste shuffle: 'Moreover's, we do not select every golden Advertiser advertisement That appears on the web sitemany of the advertisements are served by... Sachiko Kazakos sagt... Nichtraucher Hypnose sagt... Vinyl Art Wall sagt...' Moreover's vind ik wel iets hebben. Bovendienst.

1991, En Passant 25 installation windows (crox 18). Location 13: Oudburg 7. It used to be a clothing shop.
In the catalogue, at the left side page, an image in two layers. The lower layer has a picture in extremely greyish colours, it is not quite clear if this is a picture of Gombeer. The upper layer bears a logo - the silhouette of a seahorse in laurels, at the bottom there is a series of 14 logograms, and in between, in straight black, a quote from Bertold Brecht from his days is Finland.

Geehrtes Publikum, der Kampf ist hart
Doch lichtet sich bereits gegenwart.
Nur ist nicht übern Berg, wer noch nicht lacht
Drum haben wir ein komisches Spiel gemacht.

Wim Gombeer's presentation is on the programme a few months before the far right Flemish nationalistic legions had their first electory victory in November, resulting in crox 19.

580. FOOD MATTERS. Host : Maarten Van Roy. Guest : Emma Van Roey. 2019.
twee schilderijen

507. DEAF MAN'S VILLA. Curated by Lore Smolders. 29 november - 20 december 2015. [Wikipedia, on Francisco Goya : From the late 1810s he lived in near-solitude outside Madrid in a farmhouse converted into a studio. The house became known as "La Quinta del Sordo" (The House of the Deaf Man), after the nearest farmhouse that had coincidentally also belonged to a deaf man.
It wasn't the first thing Lore had been thinking off, to name it after Goya.

> Und

- Is er entrée te betalen? (bezoeker die nooit eerder in croxhapox geweest is)
- Nee hoor, het is gratis. (het geijkte antwoord waarop van tijd tot tijd met een kwinkslag gevarieerd wordt)

8 snippers (gratis) (uit Waadruim: legenda, crox-boek nr 7, Nicolas Leus: lijst 3)

Gratis: de zoute pinda's, de cashewnoten, het kraantjeswater, de salt & pepper chips, de visuele blabla (op. cit. lijst 19), tot op heden elke editie van De Witte Raaf, koffie en thee (tijdens opbouwperiodes), de afdankertjes uit de crox-bib (mits, eventualiter, kleine bijdrage), het hoogdravende gesprek, de bijsluiter, het namedroppen, de bestuursfunctie.

Dimitris Ameladiotis (2014)
Euripides
Marina Stavrou (2014)
Noetics (2014)
Plato

2010. CHARACTERS MAKE STORIES, a project by Stijn Van Dorpe (guest curator) with works by Assaf Gruber, Fiona Mackay (GB), Robbrecht Desmet, Wobbe Micha and Stijn Van Dorpe himself. At the same time as Remember To Forget The Congo, a performance by Adam Geczy (AU).
By Gruber three b/w photos, a triptique with shaving brush. 

>Vandenberg, Philippe - Review Christine Vuegen of crox 96: 'Paintings are mighty healers'.

A few weeks after her project (crox 183, June 2006) Debra Tolchinsky
send a large present to the crox-team. Joris gets the definitive book on
life and works of Che Guevara, Marc and Ria get a vinyl and van
receives the English edition of 'The definitive study of Alfred
Hitchcock by François Truffaut'.

Guevara isn't only a weak spot
for Joris, van as well has always been fascinated by life and works of
 the Argentinian guerillero. As a teenager, mid seventies, the Bolivian
diaries of Che Guevara are the first autobiografic documents he reads.

The female and French voices. >Nausea